Republika Łotewska (1918–1940) w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaRepublika Łotewska (1918-1940) – pierwszy okres państwowości w historii państwa łotewskiego (łot. Latvijas Republika), mający miejsce w latach 1918–1940, pomiędzy ogłoszeniem niepodległości a okupacją przez Armię Czerwoną (17 czerwca 1940) i aneksją przez ZSRR (5 sierpnia 1940).
Zmiany terytorialne Łotwy i EstoniiPodczas I wojny światowej ziemie łotewskie dostały się pod okupację niemiecką, następnie ich część stała się podstawą utworzenia w 1918 roku przez Niemców bałtyckich efemerycznego Księstwa Kurlandii i Semigalii.
18 listopada 1918, już po kapitulacji Niemiec, proklamowano niepodległość. W latach od 1918 do 1919 trwały walki z oddziałami niemieckimi i radzieckimi, w 1920 pomocy Łotwie udzieliła Polska (patrz: Bitwa pod Dyneburgiem)[2]. W efekcie do republiki przyłączono tereny funkcjonującej w latach 1918-1920 marionetkowej Łotewskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej.
W latach 1934–1940 kraj był rządzony autorytarnie przez Kārlisa Ulmanisa. W pakcie Ribbentrop-Mołotow znalazł się w sowieckiej strefie wpływów, w październiku 1939 utworzono sowieckie bazy wojskowe, 17 czerwca 1940 po ultimatum sowieckim kraj został okupowany przez Armię Czerwoną, 5 sierpnia 1940 został anektowany przez ZSRR w formie republiki sowieckiej (Łotewska Socjalistyczna Republika Radziecka).
Zobacz też | edytuj kod
- historia Łotwy
- Łotwa
- okupacja krajów bałtyckich
- Republika Litewska (1918–1940)
- Republika Estońska (1918–1940)
Przypisy | edytuj kod
- ↑ a b Latvijas sasniegumi statistikas vērtējumā 1934–1939. Ryga: Valsts statistiskā pāvalde, 1939, s. 3.
- ↑ Rzeczpospolita wirtualna: Dyneburg
OryginałEdytujHistoria i autorzy
