Rudolf Dreszer

Rudolf Dreszer w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Rudolf Eugeniusz Dreszer (ur. 27 lutego 1891 w Grodzisku Mazowieckim, zm. 22 października 1958 w Waszyngtonie) – generał brygady Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej oraz walk o niepodległość Polski w wojnie z bolszewikami i w II wojnie światowej.

Spis treści

Życiorys | edytuj kod

Rudolf Eugeniusz Dreszer był synem Jana Augusta (1863–1931, adwokat, notariusz, działacz niepodległościowy)[1] i Emilii z domu Rusch[2]. Jego braćmi byli Zygmunt (1888–1947, polityk PPS, poseł), Gustaw (1889–1936, generał), Juliusz (1892–1937, oficer, adwokat). W 1900 wraz z rodziną przeniósł się do Częstochowy, gdzie jego ojciec założył prywatną kancelarię. W tym mieście bracia Dreszerowie uczęszczali do Gimnazjum Rządowego[3]. W czasie rewolucji 1905 roku uczestniczył w strajku szkolnym. Wydalony ze szkoły w następnym roku kontynuował naukę w prywatnym Gimnazjum Polskim w Częstochowie. W gimnazjum został członkiem Związku Młodzieży Polskiej „Przyszłość”. W latach 1909–1914 studiował w Belgii na wydziale elektrycznym Politechniki w Liège.

W latach 1912–1913 odbył jednoroczną służbę w 14 pułku huzarów w Częstochowie. W czasie I wojny światowej powołany do służby wojskowej w armii rosyjskiej, gdzie pełnił służbę na froncie od 1 sierpnia 1914 roku do 29 października 1917 roku. Następnie wstąpił do I Korpusu Polskiego i służył w wydziale wywiadowczym korpusu.

W dniu 1 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i został komendantem miasta Chełm, pełniąc tę funkcję do 17 listopada. Następnie kolejno pełnił funkcję zastępcy dowódcy 7 pułku ułanów Lubelskich, szefa łączności w dowództwie 1 Dywizji Jazdy oraz dowódcy 201 Ochotniczego pułku szwoleżerów.

W latach 1919–1921 słuchacz Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego. Po jej ukończeniu był oficerem sztabu inspektora jazdy przy Inspektoracie Armii nr 1. 15 lipca 1924 został przydzielony do 3 pułku szwoleżerów z równoczesnym odkomenderowaniem do Inspektoratu Armii Nr 1 na sześć tygodni[4]. W sierpniu odkomenderowanie zostało mu przedłużone do 1 listopada tego roku[5].

Szef sztabu 1 Dywizji Kawalerii (1924), dyrektor nauk w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (październik 1924 – sierpień 1927).

Następnie przeszedł do służby liniowej, pełniąc kolejno funkcję dowódcy 15 pułku ułanów Poznańskich (sierpień 1927 – październik 1931), Brygady Kawalerii „Suwałki” (październik 1931 – kwiecień 1937), Wileńskiej Brygady Kawalerii (kwiecień 1937 – sierpień 1939). W tym czasie bronił sprawców ciężkiego pobicia docenta Stanisława Cywińskiego, Aleksandra Zwierzyńskiego i Zygmunta Fedorowicza za domniemaną obrazę Józefa Piłsudskiego w gazecie Dziennik Wileński.

W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w osadzie Orliczyn (gmina Chotiaczów w województwie wołyńskim), wraz z nim osadnikami byli tam jego brat Juliusz oraz płk Stanisław Dreszer[6][7].

W ramach przygotowań do wojny, został mianowany dowódcą Grupy Operacyjnej w Armii odwodowej „Prusy” i wziął udział w kampanii wrześniowej, następnie od 8 września 1939 w składzie Armii „Małopolska”.

Po kapitulacji przedostał się przez Rumunię do Francji, gdzie służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, pełniąc funkcję dowódcy 4 Dywizji Piechoty (styczeń – kwiecień 1940). Po kapitulacji Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie został dowódcą 5 Brygady Kadrowej Strzelców (październik 1940 – styczeń 1941).

Następnie od stycznia 1941 do stycznia 1942 roku bez przydziału, przebywał w obozie Rothesay na wyspie Bute w Szkocji. W styczniu 1942 roku przeniesiony w stan spoczynku, do stycznia 1944 roku. Następnie w dyspozycji Naczelnego Wodza. Zdemobilizowany w 1946 roku. Po demobilizacji wyjechał do Kanady, gdzie przebywał do śmierci. Zmarł w 1958 roku w Waszyngtonie.

Awanse | edytuj kod

Ordery i odznaczenia | edytuj kod

Opinie | edytuj kod

Taktycznie przejawia dość dużo temperamentu i inicjatywy, o zdrowych i słusznych zasadach działania broni, lecz oprócz tych dodatnich cech w szkoleniu daje się wyczuć pewien schematyzm i niepewność siebie. Charakter dość twardy i nie wpływowy, o bezwzględnym osądzie podwładnych i ich działań. W metodzie szkolenia umie jasno i w zdrowy sposób podchodzić, do zagadnień taktycznych. Umysł jasny, zwięzły, bez zbytnich frazesów. Ogólnie dobry. /-/ gen.Dąb-Biernacki[13].

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ Jan August Dreszer. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-11-09].
  2. ↑ Emilia Rusch. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-11-09].
  3. ↑ Dorota Czech: Almanach Absolwentów IV L.O. im. H. Sienkiewicza w Częstochowie. Część II, 1915–1939. absolwenci.sieniu.czest.pl, 2009-04-23. [dostęp 2015-11-09].
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 74 z 2 sierpnia 1924 roku, s. 424.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 89 z 31 sierpnia 1924 roku, s. 504.
  6. ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 39. [dostęp 2015-11-09].
  7. ↑ Orliczyn. wolyn.ovh.org. [dostęp 2015-11-09].
  8. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3135 z 1921 r. (Dziennik Personalny MSWojsk. z 1922 r. Nr 1, s. 8)
  9. ↑ M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 352
  10. ↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych L. 6087/22 G.M.I. (Dziennik Personalny MSWojsk. z 1922 r. Nr 13, s. 385)
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 15 z 11.11.1928
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 9 z 26.04.1928
  13. ↑ „Generalny Inspektor Sił Zbrojnych Biuro Inspekcji” – opinie pułkowników – 1937r

Bibliografia | edytuj kod

Linki zewnętrzne | edytuj kod

Kontrola autorytatywna (osoba):
Na podstawie artykułu: "Rudolf Dreszer" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy