Sokółka

Na mapach: 53°24′25″N 23°30′00″E/53,406944 23,500000

Sokółka w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii To jest najnowsza wersja przejrzana, która została oznaczona 25 lut 2021. Od tego czasu wykonano 1 zmianę, która oczekuje na przejrzenie. Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Sokółka – miasto w woj. podlaskim, siedziba powiatu sokólskiego i gminy miejsko-wiejskiej Sokółka, przy drodze krajowej nr 19[2].

Prawa miejskie nadane zostały Sokółce w roku 1609. Miasto królewskie ekonomii grodzieńskiej[3]położone było w końcu XVIII wieku w powiecie grodzieńskim województwa trockiego w Wielkim Księstwie Litewskim[4]. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. białostockiego.

Spis treści

Położenie | edytuj kod

Miasto położone jest na obszarze Wzgórz Sokólskich, w północnej części Niziny Podlaskiej, u źródeł rzeki Sokołdy.

Przez miasto przebiega międzynarodowa trasa drogowa droga krajowa nr 19 i kolejowa Warszawa – Grodno i dalej w kierunkach na Wilno, Rygę, Sankt-Petersburg, Mińsk i Moskwę. Sokółka oddalona jest o 16 km od polsko-białoruskiego przejścia granicznego w Kuźnicy Białostockiej[5].

Historia | edytuj kod

Początki miasta | edytuj kod

Rycina Bony Sforzy z okresu, w którym nadany został jej dworek Sucholda, na obszarze dzisiejszej Sokółki

Pierwotnie Sokółka była wsią koronną, której mieszkańcy zobowiązani byli do hodowli sokołów[6], z czym można wiązać pochodzenie nazwy miasta. W początku XVI wieku istniał tu dwór myśliwski Sucholda znajdujący się we władaniu królowej Bony, który został nadany jej przez Zygmunta Starego w roku 1524 wraz z rozległym obszarem od Kowna do Narwi i Świsłoczy, jaki wydzielił z Puszczy Grodzieńskiej[7]. W 1565 roku Zygmunt August ufundował w Sokółce kościół katolicki, a parafia funkcjonowała od roku 1592[8]. W latach 1586–1589 Sokółka stała się wsią targową. Prawa miejskie otrzymała ona 28 lutego 1609 roku od Zygmunta III[9]. Przed nadaniem praw miejskich do Sokółki przybyli rewizorzy królewscy Jerzy Scipion del Campo oraz Stefan Nieszkowski, którzy dokonali rozplanowania przyszłego miasta[10].

Sokółka w XVII i XVIII wieku | edytuj kod

Tablica poświęcona Antoniemu Tyzenhauzowi na ścianie Muzeum Ziemi Sokólskiej

Kanclerz wielki litewski Albrycht Stanisław Radziwiłł w swoim pamiętniku pod datą 18 maja 1633 roku zapisał: „Na zaproszenie starosty żmudzkiego i wojewody brzeskiego, mego brata, udaliśmy się do Sokółki, gdzie król i my wszyscy zostaliśmy przyjęci wspaniale. Zanim tam przybyliśmy, król mówił mi (ponieważ jeszcze nigdy w tym miejscu nie byłem), że zobaczę dom drewniany, który został zbudowany za cenę 7000 zł, lecz nie dokończony i już prawie w upadku. Okazało się to prawdziwe”[11]. W roku 1652 Ludwika Maria Gonzaga nadała parafię w Sokółce trzem współpracownikom Wincentego à Paulo[12][13]. Po krótkim pobycie w mieście przeniesieni zostali oni jednak do Warszawy. W tym okresie w mieście wytapiano rudę darniową[14]. 11 lutego 1662 roku wydano dekret, który zmuszał Żydów do opuszczenia miasta. Mogli odwiedzać Sokółkę tylko w dniach handlowych i jarmarcznych, ale nie dłużej niż na 3 dni. Żydom zabronione było nabywanie domów i dóbr ziemskich. Jeżeli któryś z nich takowy majątek posiadał, to przechodził on na własność Kościoła katolickiego. Zakazane było również wynajmowanie Żydom domów. Naruszenie dekretu wiązało się z karą pieniężną w wysokości 10 seksagen groszy litewskich na korzyść Kościoła w Sokółce[15]. 29 grudnia 1698 roku August II nadał zamieszkującym Sokółkę Żydom przywilej wolnego handlu oraz prowadzenia szynków[16].

W roku 1717 miasto znalazło się na drodze pocztowej między Warszawą i Mitawą, a w mieście osadzono urzędników pocztowych z rodziny Michaelisów[17]. W drugiej połowie XVIII wieku podskarbi nadworny litewski Antoni Tyzenhauz sprowadził rzemieślników i rozbudował miasto, próbując dokonać przestrzennej przebudowy miasta[9]. W czasie jego administrowania dokonany został nowy podział ekonomii litewskich, w wyniku czego Sokółka została siedzibą guberni. Tyzenhauz na obszarze ekonomii grodzieńskiej wybudował szereg fabryk i manufaktur, które później upadły, jednak wprowadził na nowo wcześniej zniesioną pańszczyznę. W wyniku tego w Sokółce oraz w Kuźnicy i Krynkach pojawiły się protesty miejscowej ludności, a w latach 70. XVIII wieku pisano supliki do króla. W tym czasie w mieście znajdowały się 182 domy i stacjonował w nim garnizon kawalerii narodowej[18]. Na zlecenie Tyzenhauza został wykonany przez Józefa de Sacco projekt założenia parkowo-pałacowego: „Planty Zabudowania gubernji J.K.mci Sokolskiey”, zbudowano jednak tylko pałacyk gubernatora. Za to do lat 80. XVIII wieku wybudowano 12 kamienic na rynku[19].

W czasie insurekcji kościuszkowskiej w marcu 1794 roku agitację na terenie Sokółki prowadził Joachim Litawor Chreptowicz. W kwietniu tego roku stacjonujący w mieście regiment liczył 600 osób. Po zajęciu Grodna przez Rosjan, 9 maja w Sokółce podpisany został przez kilkaset osób akces do powstania oraz zawiązano w nim Komisję Porządkową Powiatu Grodzieńskiego. Wydana została też specjalna odezwa do mieszkających na tych terenach Tatarów. W lipcu komisja ogłosiła Uniwersał połaniecki[20].

Okres rozbiorów | edytuj kod

Herb Sokółki z 1845 roku

Od 1796 roku miasto znalazło się w zaborze pruskim, w prowincji Prusy Nowowschodnie[21]. Do czasu Pokoju w Tylży w roku 1807, gdy Sokółka znalazła się w zaborze rosyjskim, stacjonował w niej szwadron wojsk pruskich, liczący 228 osób[22]. W latach 1792 i 1803 wybuchały pożary, w wyniku których spłonęła część miasta, a w roku 1796 kościół parafialny[23]. W roku 1848 zbudowany został murowany kościół katolicki pw. św. Antoniego. W latach 50. XIX wieku zbudowana została prawosławna cerkiew św. Aleksandra Newskiego[24] oraz szkoła administracyjno-leśna i strzelecka, a w 1886 roku koszary. Od końca XIX wieku do wybuchu I wojny światowej w mieście stacjonował 63 Uglicki pułk piechoty[25]. Około 1900 roku wybudowano murowaną synagogę. Znajdowała się w północno-zachodniej części miasta[26]. W 1910 roku burmistrzem Sokółki był Józef Stanisławowicz Daszuta[27].

Od roku 1807 aż do 1975 Sokółka była miastem powiatowym. W XIX wieku była ośrodkiem targów, rzemiosła i drobnego przemysłu.

Sokółka w czasach II Rzeczypospolitej | edytuj kod

Pomnik z popiersiem Józefa Piłsudskiego

Od 30 kwietnia[28] 1919 roku Sokółka znalazła się w granicach Polski[29], jednak w okresie VII-IX 1920 r. zajmowana była przez wojska bolszewickie podczas wojny polsko-bolszewickiej[30]. W lipcu 1920 roku w wyniku ostrzału artyleryjskiego część miasta została zniszczona[31]. 24 września tego roku stacjonował w mieście sztab dowodzenia 2 Armii Wojska Polskiego, tu także został wydany przez Józefa Piłsudskiego rozkaz ataku na Lidę[31]. 20 listopada 1996 roku[32] odsłonięty został pomnik poświęcony bohaterom bitwy nad Niemnem z tamtego okresu z popiersiem marszałka Piłsudskiego.

W okresie międzywojennym miasto znane z garbarni oraz targów końskich i bydlęcych. W latach międzywojennych mieszkało w Sokółce około 3500 osób narodowości żydowskiej, w większości zajmowały się one handlem.[33] W 1929 działał tu Związek Kupców, Związek Robotników Przemysłu Garbarskiego, Związek Rzemieślników Żydowskich, Związek Lokatorów oraz Związek Właścicieli Nieruchomości[34].

II wojna światowa | edytuj kod

21 września 1939 roku miasto zostało zajęte przez oddziały sowieckiej 2 brygady czołgów. W czerwcu 1941 miasto zostało zajęte przez wojska niemieckie, a w lipcu weszło w skład Bezirk Bialystok. Sowieci zbudowali w Sokółce pomnik Lenina, który latem 1941 Niemcy kazali zniszczyć miejscowym Żydom[35].

W 1941 r. w południowo-wschodniej części miasta Niemcy utworzyli getto dla ludności żydowskiej[36]. Oprócz kilku tysięcy Żydów z Sokółki trafiło tam również ok. 1500 Żydów z Janowa, Krynek, Czyżewa i Zaręb Kościelnych[36]. Mieszkańcy getta pracowali w fabryce filcu, w warsztatach szewskich i krawieckich oraz wykonywali roboty drogowe[36]. Wybudowali także zalew w Sokółce[37]. 2 listopada 1942 ok. 8 tys. osób wywieziono z getta do obozu przejściowego w Kiełbasinie pod Grodnem[36][38]. Getto szczątkowe zlikwidowano w styczniu 1943[39]. Żydzi z sokólskiego getta zginęli w obozie zagłady w Treblince i w Auschwitz-Birkenau[36].

W latach 1942–1944 w Sokółce znajdował się niemiecki obóz pracy[36]. Przeciętnie w obozie przebywało 150 osób; ogółem przeszło przez niego ok. 3 tys. osób[36]. Podczas likwidacji obozu część więźniów rozstrzelano, a część zwolniono[36].

Okres powojenny | edytuj kod

Od 1944 w okolicach miasta silna była partyzantka antykomunistyczna – np. 11 sierpnia 1946 partyzanci trzykrotnie zaatakowali lokalny posterunek Milicji Obywatelskiej[40]. W latach 70. XX wieku we wschodniej części miasta powstały dwa duże zakłady przemysłowe: stolarski Stolbud (obecnie Sokółka Okna i Drzwi) oraz Fabryka Urządzeń Mechanicznych „Spomasz”[41].

 Osobny artykuł: Strażnica WOP Sokółka.

400-lecie miasta | edytuj kod

W 2009 roku Sokółka obchodziła 400-lecie istnienia. Z tej okazji w Sokółce zorganizowano wiele imprez z takimi artystami na czele jak Danzel. Ponadto przed Urzędem Miejskim postawiono pomnik, upamiętniający ten jubileusz. Wyprodukowano też sokólską monetę o nazwie „Sokole”.

Demografia | edytuj kod

Ulica Białostocka/Droga krajowa nr 19 w Sokółce; po lewej stronie zabytkowe kamienice

W kolejnych latach Sokółka liczyła:

  • Przełom XVIII i XIX w. – 1124 mieszkańców (w tym 383 Żydów i 18 Tatarów)[42]
  • 1867 – 3814 mieszkańców[43]
  • 1878 – 3431 mieszkańców[44]
  • 1945 – 4879 mieszkańców[45]
  • 1987 – ok. 18 000[46]
  • 2004 – 19 037
  • 2008 – 18 666[47]

Piramida wieku mieszkańców Sokółki w 2014 roku[48].

Gospodarka | edytuj kod

Nieistniejący budynek firmy „Sokółka Okna i Drzwi”, będącej kontynuacją działającego od lat 70. Stolbudu

Miasto jest głównie ośrodkiem usługowym regionu rolniczego, ale także produkcji stolarki okiennej, importu węgla kamiennego i gazu, mrożenia owoców i warzyw czy przetwórstwa mleka. Znajdujące się większe zakłady pracy w Sokółce to:

Transport | edytuj kod

Drogi | edytuj kod

Przez Sokółkę biegnie droga krajowa nr 19, a w przyszłości ma biec droga ekspresowa S19. Oprócz tego w Sokółce początek mają droga wojewódzka nr 673 i droga wojewódzka nr 674.

Kolej | edytuj kod

 Osobny artykuł: Sokółka (stacja kolejowa).

Z Sokółki można dojechać do miast: Warszawa, Białystok, Suwałki, Kuźnica Białostocka, Grodno (Białoruś), Szostaków (Litwa). Dawniej można było dojechać do miast: Wrocław, Bydgoszcz i Katowice.

Transport lotniczy | edytuj kod

W 2014 przy ul. Władysława Sikorskiego oddano do użytku sanitarne lądowisko dla helikopterów.

Turystyka | edytuj kod

Zabytki[49] | edytuj kod

Zabytkowy dom w Sokółce z 1880 roku, dawniej plebania prawosławna
  • Kościół parafialny św. Antoniego Padewskiego – neoklasycystyczny (ok. 1848, rozbudowany 1901-1904),
  • Prawosławna cerkiew parafialna pw. św. Aleksandra Newskiego z lat 1850–1853
  • Granitowa płaskorzeźba – Alegoria Nauki z 1933 roku znajdująca się na elewacji frontowej budynku Szkoły Podstawowej nr 1 im. Adama Mickiewicza w Sokółce
  • Murowana kapliczka przy zbiegu ul. Grodzieńskiej i Kresowej w Sokółce z 1906 roku
  • Przedwojenne kamienice wzdłuż ulic Białostockiej i Grodzieńskiej
  • Dawna drewniana plebania prawosławna na rogu ulic Józefa Piłsudskiego i ks. Piotra Ściegiennego z 1880 roku

Inne obiekty o walorach kulturowych | edytuj kod

Obiekty sakralne w SokółceKościół św. Antoniego z 1848 roku.Cerkiew św. Aleksandra Newskiego z roku 1853; po prawej dzwonnica bramna odbudowana w latach 2010–2013.Zabytkowa kapliczka u zbiegu ulic Grodzieńskiej i Kresowej w Sokółce z 1906 roku.Kaplica św. Męczennicy Pawły na cmentarzu prawosławnym w Sokółce.

Szlaki turystyczne | edytuj kod

Podgląd miasta | edytuj kod

W mieście znajduje się wiele kamer monitoringu wizyjnego należących do miasta, jak i osób prywatnych. Telewizja Sokółka udostępnia na swojej stronie internetowej obraz z kilku kamer znajdujących się w różnych częściach miasta. Transmisja jest prowadzona przez całą dobę w czasie rzeczywistym. System jest cały czas rozbudowywany o kolejne kamery[52].

Media | edytuj kod

W Sokółce znajduje się lokalna telewizja, gazeta internetowa i tygodnik wydawany w formie papierowej, które swoim zasięgiem obejmują cały powiat:

  • Sokółka TV[53]
  • iSokolka.eu[54]
  • Tygodnik Nowiny Sokólskie[55]
  • Tygodnik Info-Sokółka

Oświata | edytuj kod

Szkoła Podstawowa im. Adama Mickiewicza w Sokółce Gimnazjum nr 1 im. Jana Pawła II w Sokółce Zespół Szkół Rolniczych w Sokółce

Szkoły podstawowe | edytuj kod

  • Szkoła Podstawowa Specjalna
  • Szkoła Podstawowa nr 1 im. Adama Mickiewicza
  • Szkoła Podstawowa nr 2 z Oddziałami Integracyjnymi
  • Szkoła Podstawowa nr 3 im. Walerego Wróblewskiego

Gimnazja | edytuj kod

  • Gimnazjum Specjalne
  • Gimnazjum nr 1 im. Jana Pawła II
  • Gimnazjum nr 2
  • Gimnazjum nr 3 Integracyjne

Szkoły ponadgimnazjalne | edytuj kod

  • Zespół Szkół w Sokółce, ul. Mickiewicza 11 (Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika i Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych)[56]
  • Zespół Szkół Zawodowych im. Elizy Orzeszkowej w Sokółce, Os. Zielone 1A (Technikum nr 1 i Branżowa Szkoła I Stopnia)[57]
  • Zespół Szkół Rolniczych im. Henryka Dobrzańskiego „Hubala” w Sokółce, ul. Polna 1 (Technikum nr 2)[58]
  • Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy, Os. Zielone 1A (Zasadnicza Szkoła Zawodowa Specjalna)[59]

Instytucje | edytuj kod

Głaz na cześć 300 lat osadnictwa tatarskiego położony w parku w centrum miasta Budynek Muzeum Ziemi Sokólskiej Budynek Sokólskiego Ośrodka Kultury

Fundacje i stowarzyszenia | edytuj kod

  • Fundacja Sokólski Fundusz Lokalny[60]
  • Stowarzyszenie na rzecz Rozwoju Ziemi Sokólskiej „Barka”[61]
  • Stowarzyszenie Klub 4x4[62]
  • Polskie Stowarzyszenie Łucznictwa Konnego[63]

Kulturalne | edytuj kod

  • Muzeum Ziemi Sokólskiej[64]
  • Sokólski Ośrodek Kultury[65]
  • Kino „Sokół”
  • Chór Seniorów „Sokólskie Wrzosy”[66]
  • Kapela ludowa „Kapela Kundzicza”
  • Klub Plastyków Amatorów
  • Klub Seniora „Wrzosy”
  • Nauczycielski Klub Seniora
  • Zespół muzyczny „Iluzjon”[67]
  • Wiejski Klub Kultury w Starej Kamionce
  • Zespół muzyczny „Lotos”
  • Teatr Amatorski „Coś”
  • Zespół muzyczny „FBI”
  • Zespół muzyczny „Bad Falcon”

Sportowe | edytuj kod

Kryta pływalnia
  • Klub Sportowy Sokół Sokółka – piłka nożna[68]
  • Sokólski Klub Kolarski Sokół – kolarstwo, triathlon, bieganie[69]
  • Uczniowski Klub Sportowy „Batory” – sekcje: pływacka, szachowa, narciarstwa wodnego[70]
  • Klub bilardowy Metal-Fach LP Pool Bilard Sokółka[71]
  • Klub Jeździecki BIK[72]
  • Klub Sportowy Mikolo Sokółka – siatkówka
  • OSiR Sokółka – tenis stołowy[73]
  • UKS Boxing Sokółka – boks
  • LUKSz Orient Sokółka – szachy

Imprezy cykliczne w mieście | edytuj kod

  • Dni Sokółki[74]
  • Wielkie Grillowanie z Kurczakiem
  • Pożegnanie Lata
  • Letnia Akademia Wiedzy o Tatarach Polskich[75]
  • Przegląd Widowisk Pastorałkowych
  • Wojewódzkie Spotkanie Rodzin Muzykujących
  • Rodzinny Festyn Dobroczynny[74]
  • Międzynarodowy Memoriał im. Stanisława Kirpszy – zawody kolarskie

Wielokulturowość miasta | edytuj kod

Ze względu na to, że miasto zamieszkują wyznawcy religii katolickiej, prawosławnej oraz islamu, poza Polakami są to Białorusini i Litwini[76], a w jego okolicach zamieszkują także Tatarzy, zyskało ono określenie stolicy polskiego orientu[5]. W mieście zaczyna się także Szlak Tatarski, utworzony w roku 1979 na cześć sprowadzenia na te ziemie chorągwi tatarskiej przez Jana III Sobieskiego[77].

Wspólnoty wyznaniowe | edytuj kod

Kościół Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa

Na terenie Sokółki działalność religijną prowadzą następujące Kościoły i związki wyznaniowe:

Sokółka na dużym i małym ekranie | edytuj kod

Trylogia „U Pana Boga...” | edytuj kod

W Sokółce i okolicach była kręcona większość scen całej trylogii. Ukazane w filmie obiekty które znajdują się w Sokółce: kościół pw. św. Antoniego, plebania, ogród, wędzarnia, obiekty gospodarcze, cerkiew pw. św. Aleksandra Newskiego i inne.

Cud w Sokółce | edytuj kod

 Zobacz więcej w artykule Kolegiata św. Antoniego w Sokółce, w sekcji Domniemany cud eucharystyczny.

6 lutego 2010 roku w Telewizji Polsat został wyemitowany film dokumentalny Faktu dla Polsatu pt. „Cud w Sokółce”. W filmie były ukazane zdarzenia, które miały miejsce 12 października 2008 w kościele pw. św. Antoniego w Sokółce.

Miejsca i obiekty | edytuj kod

W Sokółce | edytuj kod

Kino „Sokół” w Sokółce Stadion OSiR w Sokółce
  • zespół boisk, korty tenisowe, kryta pływalnia, skatepark, siłownia przy OSiR, ul. Mariańska 31
  • stadion miejski, ul. Mariańska/ul. Grodzieńska
  • Zalew Sokólski z ośrodkiem wczasowym – akwen 20 ha z plażą, wypożyczalnia sprzętu wodnego, miejsca noclegowe, kort tenisowy, boisko do siatkówki plażowej, ul. Wodna
  • kino „Sokół”
  • pomnik z popiersiem Józefa Piłsudskiego
  • pomnik na cześć 300 lat osadnictwa tatarskiego (umiejscowiony w parku w centrum miasta)
  • tablica poświęcona Antoniemu Tyzenhauzowi na ścianie Muzeum Ziemi Sokólskiej

  • Wieża ciśnień

  • Uliczka przed kinem

  • Jedno z osiedli

  • Starostwo Powiatowe

W najbliższych okolicach Sokółki | edytuj kod

Sąsiednie gminy | edytuj kod

Urząd Miejski w Sokółce

Sokółka sąsiaduje z Białorusią.

Miasta partnerskie | edytuj kod

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ [1], Baza Demograficzna w oparciu o dane GUS.
  2. ↑ Dorota Biziuk: Sokółka. 400-lecie miasta. Białystok: BUK, 2009, s. 6. ISBN 978-83-61128-35-9.
  3. ↑ Odwiedzamy polską część Grodzieńszczyzny https://www.polskieradio.pl/7/5103/Artykul/2349934
  4. ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 97.
  5. ↑ a b Serwis informacyjny powiatu sokólskiego. [dostęp 2009-06-30].
  6. ↑ Sokółka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 26 .
  7. ↑ Leszek Postołowicz: Zarys dziejów Sokółki i okolic do 1807 roku. Sokółka: Biblioteka Publiczna w Sokółce, 2008, s. 7. ISBN 978-83-60534-98-4.
  8. ↑ Leszek Postołowicz: Zarys dziejów Sokółki i okolic do 1807 roku. Sokółka: Biblioteka Publiczna w Sokółce, 2008, s. 9. ISBN 978-83-60534-98-4.
  9. ↑ a b Dorota Biziuk: Sokółka. 400-lecie miasta. Białystok: BUK, 2009, s. 4. ISBN 978-83-61128-35-9.
  10. ↑ Leszek Postołowicz: Zarys dziejów Sokółki i okolic do 1807 roku. Sokółka: Biblioteka Publiczna w Sokółce, 2008, s. 11. ISBN 978-83-60534-98-4.
  11. ↑ Albrycht Stanisław Radziwiłł: „Pamiętnik o dziejach w Polsce” T. I 1632-36 r. Warszawa: PIW Wa-wa, 1980, s. 306–307. ISBN 83-06-00092-7.
  12. ↑ Leszek Postołowicz: Zarys dziejów Sokółki i okolic do 1807 roku. Sokółka: Biblioteka Publiczna w Sokółce, 2008, s. 13. ISBN 978-83-60534-98-4.
  13. ↑ Dorota Biziuk: Sokółka. 400-lecie miasta. Białystok: BUK, 2009, s. 11. ISBN 978-83-61128-35-9.
  14. ↑ Leszek Postołowicz: Zarys dziejów Sokółki i okolic do 1807 roku. Sokółka: Biblioteka Publiczna w Sokółce, 2008, s. 14. ISBN 978-83-60534-98-4.
  15. ↑ VaidaV. Kamuntavičienė VaidaV., Studies in church history VI, Christians and the non-Christian other, Vilnius: Lithuanian Catholic Academy of Science, 2013, s. 81–82, ISSN 1392-0502 .
  16. ↑ Leszek Postołowicz: Zarys dziejów Sokółki i okolic do 1807 roku. Sokółka: Biblioteka Publiczna w Sokółce, 2008, s. 16. ISBN 978-83-60534-98-4.
  17. ↑ Leszek Postołowicz: Zarys dziejów Sokółki i okolic do 1807 roku. Sokółka: Biblioteka Publiczna w Sokółce, 2008, s. 17. ISBN 978-83-60534-98-4.
  18. ↑ Leszek Postołowicz: Zarys dziejów Sokółki i okolic do 1807 roku. Sokółka: Biblioteka Publiczna w Sokółce, 2008, s. 19–21, 23. ISBN 978-83-60534-98-4.
  19. ↑ Leszek Postołowicz: Zarys dziejów Sokółki i okolic do 1807 roku. Sokółka: Biblioteka Publiczna w Sokółce, 2008, s. 21–22. ISBN 978-83-60534-98-4.
  20. ↑ Leszek Postołowicz: Zarys dziejów Sokółki i okolic do 1807 roku. Sokółka: Biblioteka Publiczna w Sokółce, 2008, s. 24–27. ISBN 978-83-60534-98-4.
  21. ↑ Dorota Biziuk: Sokółka. 400-lecie miasta. Białystok: BUK, 2009, s. 12. ISBN 978-83-61128-35-9.
  22. ↑ Leszek Postołowicz: Zarys dziejów Sokółki i okolic do 1807 roku. Sokółka: Biblioteka Publiczna w Sokółce, 2008, s. 28. ISBN 978-83-60534-98-4.
  23. ↑ Leszek Postołowicz: Zarys dziejów Sokółki i okolic do 1807 roku. Sokółka: Biblioteka Publiczna w Sokółce, 2008, s. 29. ISBN 978-83-60534-98-4.
  24. ↑ Dorota Biziuk: Sokółka. 400-lecie miasta. Białystok: BUK, 2009, s. 24. ISBN 978-83-61128-35-9.
  25. ↑ Dorota Biziuk: Sokółka. 400-lecie miasta. Białystok: BUK, 2009, s. 13. ISBN 978-83-61128-35-9.
  26. ↑ Główna synagoga | Wirtualny Sztetl, sztetl.org.pl [dostęp 2020-03-04] .
  27. ↑ Памятная книга Гродненской губернии 1910.
  28. ↑ Jan Rećko: Józef Piłsudski w Sokółce. Bydgoszcz: Reprint, 2009, s. 7.
  29. ↑ WIG, Sokółka na mapie WIG 1928, http://maps.mapywig.org/m/WIG_maps/series/100K_300dpi/P35_S37_Sok%C3%B3%C5%82ka_1928_obci%C4%99ta_pbc-k-91.jpg .
  30. ↑ Dorota Biziuk: Sokółka. 400-lecie miasta. Białystok: BUK, 2009, s. 14. ISBN 978-83-61128-35-9.
  31. ↑ a b Jan Rećko: Józef Piłsudski w Sokółce. Bydgoszcz: Reprint, 2009, s. 8.
  32. ↑ Jan Rećko: Józef Piłsudski w Sokółce. Bydgoszcz: Reprint, 2009, s. 15.
  33. ↑ Internetowa, Ukazała się „Księga Pamięci Żydów Sokólskich” w polskim tłumaczeniu, https://isokolka.eu/sokolka/37566-ukazala-sie-ksiega-pamieci-zydow-sokolskich-w-polskim-tlumaczeniu .
  34. ↑ Księga Adresowa Polski (wraz z w. m. Gdańskiem) dla handlu, przemysłu, rzemiosł i rolnictwa; Annuaire da la Pologne (y Compris la V.L. de Dantzig), Warszawa 1930, s. 151 .
  35. ↑ Pomnik ku czci bohaterów, pomnik Lenina, pomnik pamięci pomordowanych [FOTO].
  36. ↑ a b c d e f g h Czesław Pilichowski: Obozy hitlerowskie na ziemiach polskich 1939-1945. Informator encyklopedyczny. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 463. ISBN 83-01-00065-1.
  37. ↑ Dorota Biziuk: Sokółka. 400-lecie miasta. Białystok: BUK, 2009, s. 20. ISBN 978-83-61128-35-9.
  38. ↑ Yitzak Arad: Belzec, Sobibor, Treblinka. The Operation Reinhard Death Camps. Bloomington: Indiana University Press, 1999, s. 397. ISBN 978-0-253-21305-1.
  39. ↑ Anna Pyżewska: Pomoc dla ludności żydowskiej w Okręgu Białystok w latach okupacji niemieckiej, [w:] Polacy i Żydzi pod okupacją niemiecką 1939–1945. Studia i materiały. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2006, s. 947. ISBN 83-60464-01-4.
  40. ↑ Zbigniew Jerzy Hirsz, Organizacje młodzieżowe na Białostocczyźnie w latach 1944–1947, w: red. Z.J. Hirsz, Ruch młodzieżowy w początkach Polski Ludowej 1944-1947, Komisja Historii Ruchu Młodzieżowego ZG ZSMP, Warszawa, 1987, s. 111.
  41. ↑ Dorota Biziuk: Sokółka. 400-lecie miasta. Białystok: BUK, 2009, s. 16. ISBN 978-83-61128-35-9.
  42. ↑ Leszek Postołowicz: Zarys dziejów Sokółki i okolic do 1807 roku. Sokółka: Biblioteka Publiczna w Sokółce, 2008, s. 28–29. ISBN 978-83-60534-98-4.
  43. ↑ Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI. Warszawa: 1890, s. 26.
  44. ↑ Tamże, s. 26.
  45. ↑ Dorota Biziuk: Sokółka. 400-lecie miasta. Białystok: BUK, 2009, s. 15. ISBN 978-83-61128-35-9.
  46. ↑ Dorota Biziuk: Sokółka. 400-lecie miasta. Białystok: BUK, 2009, s. 17. ISBN 978-83-61128-35-9.
  47. ↑ Ludność w Sokółce. [dostęp 31 grudnia 2008].
  48. ↑ Sokółka w liczbach, [w:] Polska w liczbach [online], polskawliczbach.pl [dostęp 2016-01-11]  (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  49. ↑ Narodowy Instytut Dziedzictwa: Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podlaskie. 2020-09-30. s. 68. [dostęp 2020-11-03].
  50. ↑ Dorota Biziuk: Sokółka. 400-lecie miasta. Białystok: BUK, 2009, s. 26. ISBN 978-83-61128-35-9.
  51. ↑ a b Andrzej Michałowski, Alicja Sulimierska, Elżbieta Baniukiewicz: Studia i Materiały. Wykaz zabytkowych cmentarzy w Polsce. Województwo Białostockie. Warszawa: Ośrodek Ochrony Zabytkowego Krajobrazu. Narodowa Instytucja Kultury, 1996, s. 48.
  52. ↑ Sokółka TV – Twoja telewizja – Kamery online. [dostęp 2015-07-04].
  53. ↑ Sokółka TV – Twoja telewizja. [dostęp 2015-07-04].
  54. ↑ iSokolka.eu. [dostęp 2015-07-04].
  55. ↑ Nowiny Sokółskie. [dostęp 2015-07-04].
  56. ↑ Zespół Szkół w Sokółce (pol.). [dostęp 2014-01-05].
  57. ↑ Zespół Szkół Zawodowych w Sokółce (pol.). [dostęp 2014-01-05].
  58. ↑ Zespół Szkół Rolniczych w Sokółce (pol.). [dostęp 2014-01-05].
  59. ↑ Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy w Sokółce (pol.). [dostęp 2014-01-05].
  60. ↑ Fundacja Sokólski Fundusz Lokalny. [dostęp 18 września 2010].
  61. ↑ Stowarzyszenie na rzecz Rozwoju Ziemi Sokólskiej „Barka”. [dostęp 18 września 2010].
  62. ↑ Stowarzyszenie Klub 4x4 Sokółka. [dostęp 18 września 2010].
  63. ↑ Polskie Stowarzyszenie Łucznictwa Konnego. [dostęp 6 kwietnia 2013].
  64. ↑ Sokólski Bruegel - Witalis Sarosiek [FOTO], Sokólski Bruegel - Witalis Sarosiek [FOTO] [dostęp 2020-05-25]  (pol.).
  65. ↑ Sokólski Ośrodek Kultury. [dostęp 18 września 2010].
  66. ↑ Dorota Biziuk: Sokółka. 400-lecie miasta. Białystok: BUK, 2009, s. 36. ISBN 978-83-61128-35-9.
  67. ↑ Serwis informacyjny Sokólskiego Ośrodka Kultury. Działalność SOK. [dostęp 2009-10-05].
  68. ↑ KS Sokół Sokółka. [dostęp 9 listopada 2009].
  69. ↑ Wymagana kontrola bezpieczeństwa, www.facebook.com [dostęp 2017-02-28]  (pol.).
  70. ↑ Uczniowski Klub Sportowy „Batory”. [dostęp 9 listopada 2009].
  71. ↑ Klub bilardowy Metal-Fach LP Pool Bilard Sokółka. [dostęp 18 września 2010].
  72. ↑ Klub Jeździecki BIK. [dostęp 18 września 2010].
  73. ↑ OSiR Sokółka. [dostęp 18 września 2010].
  74. ↑ a b Portal miejski Sokółki. Kalendarz wydarzeń. [dostęp 2009-10-03].
  75. ↑ LeonardL. Drożdżewicz LeonardL., ZNAD DOLINY ŁOSOŚNY, W Osowiczach o Tatarach, „Znad Wilii”, Viešoji įstaiga „Znad Wilii” kultūros plėtros draugija, ISSN 1392-9712 indeks 327956, nr 3 (63) z 2015 r., s. 26–27, http://www.znadwiliiwilno.lt/wp-content/uploads/2020/09/Znad-Wilii-63m.pdf. 
  76. ↑ ZofiaZ. Sawaniewska-Mochowa ZofiaZ., AnnaA. Zielińska AnnaA., Dziedzictwo kultury szlacheckiej na byłych Kresach. Ginąca część kultury europejskiej, Warszawa: Instytut Slawistyki Polskiej Akademii Nauk, 2007 .
  77. ↑ Dorota Biziuk: Sokółka. 400-lecie miasta. Białystok: BUK, 2009, s. 11, 22. ISBN 978-83-61128-35-9.
  78. ↑ Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2018-10-17] .
  79. ↑ a b Miasta partnerskie Sokółki. [dostęp 2012-04-03].
  80. ↑ Sokółka ma nowe miasto partnerskie. To Iwie na Białorusi. Co na tym zyskamy?. [dostęp 2011-10-13].
  81. ↑ Sokółka w Orzyszu. [dostęp 2015-06-22].
  82. ↑ Urząd Miejski w Ustrzykach Dolnych, www.bip.ustrzyki-dolne.pl [dostęp 2017-06-25] .

Bibliografia | edytuj kod

  • Praca zbiorowa: Historia filmu polskiego tom I 1895-1929. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1966.
  • Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI. Warszawa: 1890.

Linki zewnętrzne | edytuj kod

Kontrola autorytatywna (miasto):
Na podstawie artykułu: "Sokółka" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy