Stefania Belmondo

Stefania Belmondo w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Stefania Belmondo (ur. 13 stycznia 1969 w Vinadio) – włoska biegaczka narciarska, dziesięciokrotna medalistka olimpijska, trzynastokrotna medalistka mistrzostw świata oraz zdobywczyni Pucharu Świata.

Kariera | edytuj kod

Urodziła się w miejscowości Vinadio. Ma starszą siostrę Manuelę i młodszego brata Enrico. Biegi narciarskie zaczęła uprawiać w wieku trzech lat^[1]. Z powodu niewielkiej postury nazywano ją "Małym Tornado". Belmondo była znana z surowego reżimu treningowego. Rocznie pokonywała na nartach około 10 000 km^[2]. W 1987 roku wystąpiła na mistrzostwach świata juniorów w Asiago, gdzie była czwarta w sztafecie, dwunasta w biegu na 5 km techniką klasyczną i czternasta w biegu na 15 km stylem dowolnym^[3]. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w Saalfelden zdobyła srebrny medal w biegu na 5 km klasykiem, a w sztafecie zajęła trzecie miejsce^[4]. Ponadto podczas mistrzostw świata juniorów w Vang triumfowała w biegach na 5 km techniką klasyczną i 15 km stylem dowolnym^[5].

W Pucharze Świata w biegach narciarskich zadebiutowała w sezonie 1988/1989. Nie stawała na podium jednak trzy razy zdobyła punkty i zakończyła ten sezon na niezłym jak na debiutantkę 13 miejscu. Pierwszy raz stanęła na podium zawodów PŚ w sezonie 1989/1990 wygrywając zawody w amerykańskim Soldier Hollow w biegu na 15 km techniką dowolną. W każdym kolejnym sezonie startów, aż do 2002 r. przynajmniej raz zajmowała miejsce na podium. Łącznie odniosła 23 zwycięstwa, a 66 razy stawała na podium. Najlepsze wyniki osiągała w sezonie 1998/1999, kiedy to triumfowała w klasyfikacji generalnej (ex aequo z Norweżką Bente Martinsen), a w klasyfikacji biegów długodystansowych była druga. W sezonie 1996/1997 była druga w klasyfikacji generalnej oraz w klasyfikacji biegów długodystansowych, a w klasyfikacji sprinterskiej wywalczyła małą kryształową kulę. W sezonie 1997/1998 była trzecia w klasyfikacji generalnej, długodystansowej i sprinterskiej. Ponadto w sezonach 1990/1991 i 1991/1992 była druga, a w sezonach 1992/1993 i 2001/2002 była trzecia. W sezonie 1999/2000 była druga w klasyfikacji biegów średniodystansowych.

Igrzyska olimpijskie w Calgary w 1988 r. były jej olimpijskim debiutem. Jej najlepszym indywidualnym wynikiem na tych igrzyskach było 19 miejsce w biegu na 10 km techniką klasyczną. Pierwsze sukcesy osiągnęła na igrzyskach w Albertville. Zdobyła tam indywidualnie złoty medal w biegu na 30 km stylem dowolnym i srebrny w biegu pościgowym 5+10 km ulegając jedynie Rosjance Lubow Jegorowej. Ponadto na tych samych igrzyskach wraz z Bice Vanzettą, Manuelą Di Centą oraz Gabriellą Paruzzi wywalczyła brązowy medal w sztafecie 4 × 5 km. Dwa lata później, na igrzyskach w Lillehammer wywalczyła brązowe medale w sztafecie i biegu pościgowym 5+10 km. Kolejne medale zdobywała na igrzyskach olimpijskich w Nagano. Była druga w biegu na 30 km techniką dowolną, ulegając jedynie Rosjance Julii Czepałowej, a wspólnie z Karin Moroder, Gabriellą Paruzzi i Manuelą di Centą zdobyła brązowy medal w sztafecie. Igrzyska olimpijskie w Salt Lake City w 2002 r. były jej ostatnimi. Zdobyła złoty medal w biegu na 15 km techniką dowolną, srebrny w biegu na 30 km stylem klasycznym oraz brązowy w biegu na 10 km również rozgrywanego stylem klasycznym.

W 1989 r. zadebiutowała na mistrzostwach świata biorąc udział w mistrzostwach w Lahti. Jej najlepszym wynikiem indywidualnym było tam 10 miejsce w biegu na 10 km technika dowolną. Dwa lata później, podczas mistrzostwach świata w Val di Fiemme zdobyła swoje pierwsze medale zajmując trzecie miejsce w biegu na 15 km techniką klasyczną oraz drugie w sztafecie wraz z Vanzettą, di Centą i Paruzzi. Na mistrzostwach świata w Falun w 1993 r. zdobyła złote medale w biegu pościgowym 5+10 km oraz w biegu na 30 km techniką dowolną, a w sztafecie wraz z koleżankami była druga. W 1993 r. po mistrzostwach świata z powodu kontuzji musiała poddać się operacji prawego palucha co wykluczyło ją ze startów na 4 miesiące. Mistrzostwa świata w Thunder Bay były jedynymi, oprócz mistrzostw z 1989 r., podczas których Belmondo nie wywalczyła żadnego medalu. Jej najlepszym wynikiem było 5 miejsce w biegu pościgowym 5+10 km. Dwa lata później, na mistrzostwach świata w Trondheim powetowała sobie niepowodzenia z Kanady zdobywając aż cztery medale, wszystkie indywidualnie. Zajęła ex aequo z Rosjanką Jeleną Välbe pierwsze miejsce w biegu pościgowym 5+10 km. Ponadto była druga na dystansie 15 km techniką dowolną oraz 5 i 30 km techniką klasyczną. Podczas mistrzostw świata w Ramsau Belmondo obroniła tytuł w biegu pościgowym zdobyty w Trondheim oraz wygrała w biegu techniką klasyczną na 15 km. Ponadto razem z Valbusą, Paruzzi i Antonellą Confortolą zdobyła srebrny medal w sztafecie. Mistrzostwa świata w Lahti rozgrywane w 2001 r. były jej ostatnimi. Zdobyła tam brązowy medal w sztafecie wraz z Paruzzi, Valbusą i Cristiną Paluselli. Indywidualnie otarła się o podium zajmując czwarte miejsca w biegu łączonym na 10 km oraz w biegu na 10 km techniką klasyczną, ale kolejnego medalu nie zdobyła.

Na igrzyskach olimpijskich w Lillehammer w 1994 zdobyła dwa brązowe medale, zaś w Nagano w 1998 jeden brązowy i jeden srebrny. Karierę zawodniczą zakończyła w 2002 roku, kiedy to zdobyła dwa medale, złoty i srebrny na igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City i zajęła 3. miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. Podczas ceremonii otwarcia zimowych igrzysk w Turynie dokonała zapalenia znicza olimpijskiego.

Emerytura | edytuj kod

W 1997 r. otrzymała medal Holmenkollen wraz z dwoma norweskimi biegaczami: Bjarte Engenem Vikiem i Bjørnem Dæhlie.

Po zakończeniu sezonu 2001/2002 postanowiła zakończyć karierę. W tym samym roku została odznaczona Orderem Zasługi Republiki Włoskiej.

Podczas ceremonii otwarcia igrzysk olimpijskich w Turynie w 2006 r. Belmondo zapaliła znicz olimpijski. Do dziś pozostaje jedną z najbardziej utytułowanych biegaczek narciarskich w historii. Mieszka w Pietraporzio, ma męża Davide Casagrande i dwóch synów: Mathiasa (ur. 2003 r.) i Lorenzo (ur. 2005 r.). Oprócz włoskiego posługuje się także językiem francuskim i trochę angielskim^[6].