Szarlotta (wielka księżna Luksemburga) w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaSzarlotta[1], właśc. Charlotte Adelgonde Élise Marie Wilhelmine (ur. 23 stycznia 1896 w zamku Berg, zm. 9 lipca 1985 w Fischbach) – wielka księżna Luksemburga, ostatnia monarchini tego kraju z dynastii Nassau.
Życiorys | edytuj kod
Szarlotta została wielką księżną w wieku 23 lat, 14 stycznia 1919 roku, kiedy abdykowała jej starsza siostra – Maria Adelajda. Wkrótce po tym, 22 września 1919 roku, ponad 77,8% głosujących w referendum poparło dalsze istnienie monarchii.
6 listopada 1919 roku księżna poślubiła swego kuzyna księcia Feliksa Burbon-Parmeńskiego (28 października 1883 – 8 kwietnia 1970). Ich matki były rodzonymi siostrami, córkami Michała I Uzurpatora, króla Portugalii, i księżniczki Adelajdy Löwenstein-Wertheim-Rosenberg.
Ich dziećmi byli:
- Jan, wielki książę Luksemburga w latach 1964–2000
- Elżbieta Hilda Zyta Maria Anna Antonina Fryderyka Wilhelmina Ludwika (1922–2011), żona księcia Hohenberg, Franciszka (1927–1977)
- Maria Adelajda Luiza Teresa Wilhelmina (ur. 21 maja 1924 na zamku Berg, zm. 28 lutego 2007), żona śląskiego arystokraty, hrabiego Karola Józefa Henckel von Donnersmarcka, syna hrabiego Łazarza V, ostatniego pana na zamku w Nakle Śląskim
- Maria Gabriela (ur. 1925), żona Knuda hrabiego Holstein-Ledreborg (1919–2001)
- Karol (1927–1977), drugi mąż Joan Dillon, córki C. Douglasa Dillona, amerykańskiego sekretarza skarbu
- Alix Maria Anna Antonina Charlotta Gabriela (1929-2019), żona Antoniego Marii Joachima Lamoral, 14. księcia de Ligne (1925–2005)
W trakcie inwazji na Luksemburg przez wojska hitlerowskie 10 maja 1940 roku księżna wraz z rodziną udała się na emigrację – najpierw do Francji[2], a następnie do Londynu, potwierdzając tym samym wolę dalszej walki u boku aliantów. Rychło stała się wielkim autorytetem w okupowanym kraju, w którym działał jeden z najprężniejszych ruchów oporu w ówczesnej Europie. Powróciła do ojczyzny w 1944 roku.
12 listopada 1964 roku abdykowała na rzecz swego syna Jana (który w czasie wojny służył w armii brytyjskiej). Zmarła na raka.
W 1932 roku odznaczona Orderem Orła Białego[3].
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Prawidłowym polskim odpowiednikiem imienia Charlotte jest Karolina; zob. W. Janowowa i inni [oprac.], Słownik imion, Wrocław 1991, ISBN 83-04-03123-X
- ↑ André Hohengarten: Pobór Luksemburczyków do armiiniemieckiej podczas drugiej wojny światowej. bazhum.muzhp.pl. [dostęp 2021-02-16].
- ↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 303
- ISNI: 0000 0000 3287 7609
- VIAF: 264499494
- LCCN: n2001044037
- GND: 119029243
- BnF: 150553676
- SUDOC: 153804645
- WorldCat: lccn-n2001044037
OryginałEdytujHistoria i autorzy
