Tadeusz Iwiński

Tadeusz Iwiński w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Tadeusz Iwiński (ur. 28 października 1944 w Piastowie) – polski polityk, politolog, profesor nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki i działacz partyjny, poliglota, poseł na Sejm I, II, III, IV, V, VI i VII kadencji.

Spis treści

Życiorys | edytuj kod

Syn Bolesława i Zofii Iwińskich. W 1968 został magistrem inżynierem chemii, kończąc studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej. W 1973 uzyskał stopień doktora nauk politycznych na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1981 Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR przyznała mu stopień doktora habilitowanego w zakresie nauk politycznych. W 1989 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych. W 1969 został pracownikiem Zakładów Jedwabiu Naturalnego w Milanówku. Od 1972 do 1973 pracował na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1973 do 1990 był wykładowcą w WSNS przy KC PZPR (funkcjonującej następnie pod nazwą Akademia Nauk Społecznych). Od 1984 do 1986 był na tej uczelni kierownikiem zakładu partii świata kapitalistycznego, a od 1989 do 1990 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Nauk Politycznych ANS. Od 1992 pracuje w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Stypendysta Programu Fulbrighta na Uniwersytecie Harvarda (1977–1978) i IREX-u na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley (1988). W 1976, 1979, 1983 i 1987 otrzymywał Nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Od 1967 do 1990 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Następnie działał w SdRP (był jednym z założycieli tej partii), w 1999 zasiadł we władzach Sojuszu Lewicy Demokratycznej.

W 1991, 1993, 1997, 2001 i 2005 uzyskiwał mandat poselski z ramienia SLD. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz szósty został wybrany posłem, kandydując z listy koalicji Lewica i Demokraci i otrzymując 18 408 głosów w okręgu olsztyńskim. W kwietniu 2008 zasiadł w klubie Lewica (we wrześniu 2010 przemianowanym na klub SLD). W wyborach w 2011 ponownie z powodzeniem ubiegał się o reelekcję, dostał 11 205 głosów[1].

W 1991 wszedł w skład delegacji Sejmu i Senatu do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy w Strasburgu. W 1994 był przewodniczącym delegacji ZPRE wysłanej do Rwandy po mającym tam miejsce ludobójstwie[2]. W latach 1994–1998 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego ZPRE, ponownie objął ją w 2003. Od 2003 do 2004 był obserwatorem w Parlamencie Europejskim, a od maja do lipca 2004 polskim deputowanym do PE. W latach 2001–2004 sprawował funkcję sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w rządach Leszka Millera i Marka Belki. Bez powodzenia kandydował z listy KKW SLD-UP w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009[3] i w 2014[4] w okręgu wyborczym Olsztyn. W wyniku wyborów w 2015 po 24 latach znalazł się poza krajowym parlamentem. W wyborach samorządowych w 2018 bezskutecznie ubiegał się o mandat radnego sejmiku warmińsko-mazurskiego[5].

Deklaruje znajomość ponad 10 języków obcych, m.in. portugalskiego, hiszpańskiego, włoskiego, niemieckiego, angielskiego, francuskiego, rumuńskiego, arabskiego, japońskiego, rosyjskiego, esperanta i łaciny. Laureat nagrody Osobowość Roku Warmii i Mazur 2001.

Odznaczenia | edytuj kod

Publikacje | edytuj kod

  • FRELIMO /Frente de Libertaçâo de Moçambique/ (1971)
  • Problemy polityczno-gospodarcze Makau po drugiej wojnie światowej (1972)
  • Antyimperialistyczna strategia umacniania niezależności politycznej Indii (1974)
  • Kompradorskie reżimy polityczne Ameryki Łacińskiej na przykładzie Paragwaju (1974)
  • System władzy politycznej w imperium kolonialnym na przykładzie dominium brytyjskiego (1974)
  • Portugalia na zakręcie historii (1975)
  • Współczesne fronty narodowowyzwoleńcze w Afryce, Azji i Ameryce Łacińskiej (1975)
  • Strategie polityczne współczesnego kapitalizmu – współautorstwo (1977)
  • Instytucje polityczne współczesnego kapitalizmu – współautorstwo (1978)
  • Organizacje narodowowyzwoleńcze w Angoli (1979)
  • Współczesny neokolonializm (wyd. 1 – 1979, wyd. 2 – 1986)
  • Ruch rewolucyjny w Afryce, Azji i Ameryce Łacińskiej: problemy rozwoju i strategii w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych (1982)
  • Lewica iberyjska – współautorstwo (1982)
  • Instytucje polityczne współczesnego kapitalizmu (1987)
  • Geneza, źródła i rola antykomunistycznej krucjaty w strategii i taktyce amerykańskiego imperializmu materiał pomocniczy na zebrania ideologiczne POP [podstawowych organizacji partyjnych] (1983)
  • Współczesny antykomunizm (1984)
  • Neokolonializm (materiały z sympozjum) – redaktor (1985)
  • Burżuazyjne i emigracyjne próby deprecjacji roli i polityki PZPR (1980–1985) – redaktor (1986)
  • Podstawowe problemy współczesnego świata (1986)
  • Elementy wiedzy o społeczeństwie socjalistycznym – współautorstwo (1987)

Zobacz też | edytuj kod

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-06-04].
  2. ↑ Tadeusz Iwiński: Ludobójstwo w Rwandzie. Osobiste wspomnienia i nowy polski film. „Przegląd Dziennikarski”, 22 października 2017. [dostęp 2017-02-18].
  3. ↑ Serwis PKW – Wybory 2009. [dostęp 2015-06-04].
  4. ↑ Wyniki głosowania na listę komitetu w okręgu wyborczym. pe2014.pkw.gov.pl. [dostęp 2015-06-04].
  5. ↑ Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2018-10-26].
  6. ↑ Riiklike autasude andmine. Vastu võetud 13.03.2002 nr 121 (est.). riigiteataja.ee. [dostęp 2015-06-04].

Bibliografia | edytuj kod

Kontrola autorytatywna (osoba):Identyfikatory zewnętrzne:
Na podstawie artykułu: "Tadeusz Iwiński" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy