Ton (dźwięk) w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaTon, ton prosty – dźwięk prosty, mający sinusoidalny przebieg o ściśle określonej częstotliwości, amplitudzie i fazie. Dźwięk taki można wytworzyć przy pomocy kamertonu lub generatora elektroakustycznego.
Ton to także inne określenie składowej harmonicznej. Każdy dźwięk (w rozumieniu akustyki) składa się z tonów. Większość instrumentów muzycznych wytwarza dźwięki składające się ze znacznej ilości tonów prostych o różnym natężeniu i częstotliwości, będącej wielokrotnością tonu podstawowego (tworzących szereg harmoniczny). Barwa dźwięku zależy od natężenia występujących w nim tonów prostych lub pewnych pasm częstotliwości.
Podział | edytuj kod
Ze względu na częstotliwość przyjął się podział na:
- basy (ang. bass), czyli tony niskie o częstotliwościach od 20 do ok. 300 Hz,
- tony średnie (ang. mid-tones) od ok. 300 do ok. 3000 Hz,
- soprany (ang. treble), czyli tony wysokie o częstotliwościach od ok. 3000 Hz do 20 kHz.
