Trzy kolory. Biały

Trzy kolory. Biały w encyklopedii

Trzy kolory: Biały (fr. Trois couleurs: Blanc) – film fabularny z 1994 w reżyserii Krzysztofa Kieślowskiego.

Scenariusz filmu napisali Krzysztof Kieślowski i Krzysztof Piesiewicz, muzykę do filmu napisał Zbigniew Preisner. Trzy kolory. Biały jest drugą częścią trylogii Trzy kolory, w skład której wchodzą również filmy Trzy kolory. Niebieski (1993) i Trzy kolory. Czerwony (1994). Tytułowe trzy kolory nawiązują do barw flagi Francji i hasła rewolucji francuskiej (1789–1799) „Wolność, równość, braterstwo”.

Spis treści

• 1 Opis fabuły
• 2 Obsada
• 3 Nagrody i nominacje
• 4 Ciekawostki
• 5 Ścieżka dźwiękowa
• 6 Zobacz też
• 7 Przypisy
• 8 Linki zewnętrzne

Opis fabuły | edytuj kod

Małżeństwo Karola (Zbigniew Zamachowski), polskiego fryzjera mieszkającego w Paryżu, z Dominique (Julie Delpy) rozpada się wskutek niedopełniania przez niego obowiązków małżeńskich. Kobieta pozostawia go bez grosza przy duszy, a zrozpaczony mężczyzna ląduje w paryskim metrze, gdzie poznaje Mikołaja (Janusz Gajos), zamożnego Polaka pragnącego umrzeć. Mężczyźni zaprzyjaźniają się, Mikołaj pomaga Karolowi przedostać się do Polski – szmuglując go w walizce. Karol żyje chęcią zemsty na podstępnej żonie i aby zdobyć majątek, rzuca się w wir półlegalnych interesów.

Obsada | edytuj kod

• Zbigniew Zamachowski – Karol Karol
• Julie Delpy – Dominique Vidal
• Janusz Gajos – Mikołaj
• Jerzy Stuhr – Jurek, brat Karola
• Cezary Pazura – właściciel kantoru
• Grzegorz Warchoł – „Elegant”, partner właściciela kantoru
• Jerzy Trela – pan Bronek, kierowca Karola
• Jerzy Nowak – stary farmer
• Aleksander Bardini – notariusz
• Cezary Harasimowicz – inspektor policji
• Bartłomiej Topa – Jacek, pracownik firmy Karola
• Barbara Dziekan – pani Ewa, kasjerka w kantorze
• Marzena Trybała – pracownica Hotelu Marriott
• Piotr Machalica – człowiek pod kantorem
• Aleksander Kalinowski
• Małgorzata Prażmowska

Nagrody i nominacje | edytuj kod

Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie

• Srebrny Niedźwiedź dla najlepszego reżysera – Krzysztof Kieślowski
• Złoty Niedźwiedź (nominacja)

Europejska Akademia Filmowa

• Najlepszy europejski film roku – Marin Karmitz (nominacja)

Złota Kaczka

• Najlepszy film polski – Krzysztof Kieślowski

Ciekawostki | edytuj kod

• Biały jako jedyny z trylogii rozgrywa się (częściowo) w Polsce i, także jako jedyny, zawiera wiele akcentów humorystycznych – Kieślowskiemu udało się uchwycić komiczne absurdy polskiej transformacji z początku lat 90. XX wieku.
• Karol i Dominique wspólnie pojawią się przez moment w Niebieskim i w finałowej scenie Czerwonego.
• Jerzy Stuhr zagrał w filmie Kieślowskiego po raz szósty i ostatni; wcześniej wystąpił w następujących filmach: Blizna, Spokój, Amator, Przypadek i Dekalog X.
• Jerzy Stuhr i Zbigniew Zamachowski po raz drugi grają u Kieślowskiego braci, poprzednio jako rodzeństwo wystąpili w Dekalogu X.
• W Białym pojawiają się także inne paralelizmy do wcześniejszych filmów Kieślowskiego: Cezary Harasimowicz w Dekalogu X grał oficera milicji – w Białym inspektora policji; Grzegorz Warchoł w Dekalogu X wcielił się w postać partnera właściciela sklepu filatelistycznego, w Białym jest partnerem właściciela kantoru; Barbara Dziekan w Dekalogu V zagrała bileterkę w kinie, w Białym pojawia się jako kasjerka w kantorze.
• Scena, w której Mikołaj prosi Karola o zabicie go, nawiązuje do Popiołu i diamentu^[1].
• Początkowo w filmie miał zostać przedstawiony poboczny wątek romansu właściciela kantoru (w tej roli Cezary Pazura) z żoną mężczyzny granego przez Piotra Machalicę, którą zagrała Grażyna Szapołowska^[2]. Wątek ostatecznie usunięto przy montażu^[2].

Ścieżka dźwiękowa | edytuj kod

Trois Couleurs: Blanc (Bande Originale Du Film) – muzykę do filmu skomponował Zbigniew Preisner, nagrania ukazały się w 1994 roku nakładem wytwórni muzycznej Virgin^[3]. W 1997 roku płyta uzyskała w Polsce status złotej^[4].

1. „The Beginning” – 1:17
2. „The Court” – 1:04
3. „Dominique Tries To Go Home” – 1:14
4. „A Chat In The Underground” – 2:11
5. „Return To Poland” – 1:26
6. „Home At Last” – 1:23
7. „On The Wisla” – 1:12
8. „First Job” – 0:49
9. „Don’t Fall Asleep” – 0:46
10. „After The First Transaction” – 1:21
11. „Attempted Murder” – 1:23
12. „The Party On The Wisla” – 1:49
13. „Don Karol I” – 0:53
14. „Phone Call To Dominique” – 0:37
15. „Funeral Music” – 1:30
16. „Don Karol II” – 0:54
17. „Morning At The Hotel” – 2:26
18. „Dominique’s Arrest” – 1:48
19. „Don Karol III” – 1:25
20. „Dominique In Prison” – 2:25
21. „The End” – 2:27

Zobacz też | edytuj kod

• Polskie filmy zgłoszone do rywalizacji o Oscara w kategorii filmu nieangielskojęzycznego

Przypisy | edytuj kod

1. ↑ Jan Lewandowski: 100 filmów polskich. Chorzów: Videograf II, 2004. ISBN 83-7183-326-1.
2. ↑ ^{a b} Cezary Pazura: Byłbym zapomniał.... Helion, 2018, s. 198. ISBN 978-83-283-3001-6.
3. ↑ Zbigniew Preisner – Trois Couleurs: Blanc (Bande Originale Du Film) (ang.). www.discogs.com. [dostęp 2013-11-15].
4. ↑ ZPAV: platynowe płyty (pol.). www.zpav.pl. [dostęp 2013-11-15].

Linki zewnętrzne | edytuj kod

• Trzy kolory. Biały w bazie IMDb (ang.)
• Trzy kolory. Biały w bazie filmpolski.pl
• Trzy kolory. Biały w bazie Filmweb

Na podstawie artykułu: "Trzy kolory. Biały" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy