Twierdzenie Lagrange’a (rachunek różniczkowy) w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaTwierdzenie Lagrange’a – jedno z kilku twierdzeń o wartości średniej w rachunku różniczkowym.
Nazwa twierdzenia pochodzi od nazwiska Josepha Louisa Lagrange’a.
Spis treści
- 1 Twierdzenie Lagrange’a
- 2 Interpretacja geometryczna
- 3 Wartość średnia
- 4 Dowód
- 5 Uogólnienie
- 6 Zobacz też
- 7 Bibliografia
- 8 Linki zewnętrzne
Twierdzenie Lagrange’a | edytuj kod
Jeśli dana funkcja jest
- ciągła w przedziale
- różniczkowalna w przedziale
to istnieje taki punkt że:
Twierdzenie nie zachodzi w przypadku wielowymiarowym.
Interpretacja geometryczna | edytuj kod
Geometrycznie twierdzenie Lagrange’a oznacza, że na łuku będącym wykresem funkcji od punktu do punktu istnieje taki punkt, w którym styczna jest równoległa do siecznej poprowadzonej między punktami i
Na rysunku współczynnik kierunkowy stycznej do wykresu funkcji w punkcie wynosi Na mocy twierdzenia Lagrange’a jest on równy:
Wartość średnia | edytuj kod
Twierdzenie Lagrange’a zapisane w postaci
mówi, że przyrost wartości funkcji dla argumentów i wyraża się przez przyrost wartości zmiennej (argumentów) i pochodną funkcji w pewnym punkcie pośrednim między i – stąd właśnie nazwa twierdzenia.
Dowód | edytuj kod
Kładziemy:
Mamy wtedy:
oraz
A więc:
czyli funkcja spełnia założenia twierdzenia Rolle’a, a zatem istnieje punkt taki, że z drugiej strony mamy i stąd otrzymujemy Dlatego teżUogólnienie | edytuj kod
Dla funkcji o wartościach w dowolnych przestrzeniach wektorowych (a nawet w dla ) teza twierdzenia nie jest spełniona. Na przykład linia śrubowa (traktowana jako wykres funkcji ) podczas jednego obrotu nie ma w żadnym momencie pochodnej zerowej, a powraca do swojej wartości (na osiach x,y).
Dla funkcji różniczkowalnej o wartościach w dowolnej przestrzeni Banacha spełniona jest nierówność:
Dowód polega na stwierdzeniu, że dla każdego i każdego ograniczenia górnego normy pochodnej na przedziale kresem górnym zbioru końców przedziału dla których teza przy w miejscu i ograniczeniu górnym zamiast supremum jest spełniona, jest Po zastąpieniu ograniczenia kresem, nierówność pozostanie spełniona. Przejście graniczne z do zera daje, dzięki ciągłości funkcji tezę.
Zobacz też | edytuj kod
Bibliografia | edytuj kod
- G.M. Fichtenholz: Rachunek różniczkowy i całkowy. Wyd. dwunaste. T. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 196. ISBN 83-01-02175-6.
Linki zewnętrzne | edytuj kod
- Eric W.E.W. Weisstein Eric W.E.W., Mean-Value Theorem, [w:] MathWorld [online], Wolfram Research [dostęp 2015-02-20] (ang.).
OryginałEdytujHistoria i autorzy
