Włodzimierz Lengauer

Włodzimierz Lengauer w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Włodzimierz Lengauer (ur. 17 sierpnia 1949 w Jeleniej Górze) – polski historyk starożytności, profesor nauk humanistycznych, profesor zwyczajny w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 2005–2008 dziekan Wydziału Historycznego UW, w latach 2008–2012 prorektor Uniwersytetu Warszawskiego, członek Wielkiej Loży Narodowej Polski.

Spis treści

Życiorys | edytuj kod

Prof. Lengauer (pierwszy z lewej) w towarzystwie prof. Normana Daviesa i prof. Henryka Samsonowicza w 2007.

Uzyskał magisterium na Uniwersytecie Warszawskim w 1971, doktorat i habilitację odpowiednio w 1975 i w 1985. W 1996 otrzymał od Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej tytuł naukowy profesora. W 1999 objął stanowisko profesora zwyczajnego UW. Jest zatrudniony w Instytucie Historycznym UW od 1971. W latach 1996–2008 kierownik Zakładu Historii Starożytnej IH UW. W latach 2005–2008 dziekan Wydziału Historycznego UW. W latach 2008–2012 prorektor ds. Badań Naukowych i Współpracy z Zagranicą.

W latach 1979–1981 otrzymał stypendium Fundacji im. Aleksandra von Humboldta (Uniwersytet w Trewirze). Inne stypendia badawcze i wykłady gościnne: Bonn, Kolonia, Konstancja, Besançon, Paryż (École des Hautes Études en Sciences Sociales).

Jest autorem licznych publikacji z zakresu historii starożytnej Grecji, uznanym specjalistą w badaniach nad grecką religią i kulturą. Należy do Polskiego Towarzystwa Filologicznego, Polskiego Towarzystwa Historycznego, Komitetu Głównego olimpiady historycznej, Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN.

Do 2012 był wiceprzewodniczącym Zarządu Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci.

Uczniowie | edytuj kod

Wypromował co najmniej sześciu doktorów. Do grona jego uczniów należą m.in. Łukasz Niesiołowski-Spanò i Aleksander Wolicki[1].

Główne osiągnięcia, nagrody, odznaczenia | edytuj kod

W 2014 otrzymał z rąk ambasadora Francji francuski Order Palm Akademickich[2].

W 2001 za wybitne zasługi w działalności na rzecz dzieci otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[3].

Publikacje (wybór) | edytuj kod

  • Greek Commanders in the 5th and 4th Centuries B.C. Politics and Ideology: A Study of Militarism, Warszawa 1979
  • Pojęcie równości w greckich koncepcjach politycznych. Od Homera do końca V wieku p.n.e., Warszawa 1988
  • Religijność starożytnych Greków, Warszawa 1994
  • Starożytna Grecja okresu archaicznego i klasycznego, Warszawa 1999
  • Storia dell' antichità in URSS (1917–1956), w: Index. Quaderni camerti di studi romanistici, t. 28, 2000, s. 89–116;
  • Cenzus wieku dla członków ateńskiej boule, w: Przegląd Historyczny, t. 92, 2001, s. 155–160
  • Dionizos. Trzy szkice, Kraków 2020

Życie prywatne | edytuj kod

W 2019 roku w wywiadzie dla Polityki publicznie zdeklarował, że jest gejem i ateistą[4].

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ System Wspomagania Wyboru Recenzentów, recenzenci.opi.org.pl [dostęp 2018-12-10] .
  2. ↑ Uroczystość wręczenia wysokich francuskich odznaczeń wybitnym osobom. ambafrance-pl.org, 19 marca 2014. [dostęp 21 marca 2014].
  3. ↑ Postanowienie Prezydenta RP z 19 czerwca 2001 r. o nadaniu orderów i odznaczeń, www.infor.pl [dostęp 2018-12-10]  (ang.).
  4. ↑ Agnieszka Krzemińska: Czym różni się pederasta od pedofila? Wywiad z Włodzimierzem Lengauerem. Polityka, 28 maja 2019. [dostęp 6 czerwca 2019].
Kontrola autorytatywna (osoba):
Na podstawie artykułu: "Włodzimierz Lengauer" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy