Włodzimierz Lengauer w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaWłodzimierz Lengauer (ur. 17 sierpnia 1949 w Jeleniej Górze) – polski historyk starożytności, profesor nauk humanistycznych, profesor zwyczajny w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 2005–2008 dziekan Wydziału Historycznego UW, w latach 2008–2012 prorektor Uniwersytetu Warszawskiego, członek Wielkiej Loży Narodowej Polski.
Spis treści
- 1 Życiorys
- 2 Uczniowie
- 3 Główne osiągnięcia, nagrody, odznaczenia
- 4 Publikacje (wybór)
- 5 Życie prywatne
- 6 Przypisy
Życiorys | edytuj kod
Prof. Lengauer (pierwszy z lewej) w towarzystwie prof. Normana Daviesa i prof. Henryka Samsonowicza w 2007.Uzyskał magisterium na Uniwersytecie Warszawskim w 1971, doktorat i habilitację odpowiednio w 1975 i w 1985. W 1996 otrzymał od Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej tytuł naukowy profesora. W 1999 objął stanowisko profesora zwyczajnego UW. Jest zatrudniony w Instytucie Historycznym UW od 1971. W latach 1996–2008 kierownik Zakładu Historii Starożytnej IH UW. W latach 2005–2008 dziekan Wydziału Historycznego UW. W latach 2008–2012 prorektor ds. Badań Naukowych i Współpracy z Zagranicą.
W latach 1979–1981 otrzymał stypendium Fundacji im. Aleksandra von Humboldta (Uniwersytet w Trewirze). Inne stypendia badawcze i wykłady gościnne: Bonn, Kolonia, Konstancja, Besançon, Paryż (École des Hautes Études en Sciences Sociales).
Jest autorem licznych publikacji z zakresu historii starożytnej Grecji, uznanym specjalistą w badaniach nad grecką religią i kulturą. Należy do Polskiego Towarzystwa Filologicznego, Polskiego Towarzystwa Historycznego, Komitetu Głównego olimpiady historycznej, Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN.
Do 2012 był wiceprzewodniczącym Zarządu Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci.
Uczniowie | edytuj kod
Wypromował co najmniej sześciu doktorów. Do grona jego uczniów należą m.in. Łukasz Niesiołowski-Spanò i Aleksander Wolicki[1].
Główne osiągnięcia, nagrody, odznaczenia | edytuj kod
W 2014 otrzymał z rąk ambasadora Francji francuski Order Palm Akademickich[2].
W 2001 za wybitne zasługi w działalności na rzecz dzieci otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[3].
Publikacje (wybór) | edytuj kod
- Greek Commanders in the 5th and 4th Centuries B.C. Politics and Ideology: A Study of Militarism, Warszawa 1979
- Pojęcie równości w greckich koncepcjach politycznych. Od Homera do końca V wieku p.n.e., Warszawa 1988
- Religijność starożytnych Greków, Warszawa 1994
- Starożytna Grecja okresu archaicznego i klasycznego, Warszawa 1999
- Storia dell' antichità in URSS (1917–1956), w: Index. Quaderni camerti di studi romanistici, t. 28, 2000, s. 89–116;
- Cenzus wieku dla członków ateńskiej boule, w: Przegląd Historyczny, t. 92, 2001, s. 155–160
- Dionizos. Trzy szkice, Kraków 2020
Życie prywatne | edytuj kod
W 2019 roku w wywiadzie dla Polityki publicznie zdeklarował, że jest gejem i ateistą[4].
Przypisy | edytuj kod
- ↑ System Wspomagania Wyboru Recenzentów, recenzenci.opi.org.pl [dostęp 2018-12-10] .
- ↑ Uroczystość wręczenia wysokich francuskich odznaczeń wybitnym osobom. ambafrance-pl.org, 19 marca 2014. [dostęp 21 marca 2014].
- ↑ Postanowienie Prezydenta RP z 19 czerwca 2001 r. o nadaniu orderów i odznaczeń, www.infor.pl [dostęp 2018-12-10] (ang.).
- ↑ Agnieszka Krzemińska: Czym różni się pederasta od pedofila? Wywiad z Włodzimierzem Lengauerem. Polityka, 28 maja 2019. [dostęp 6 czerwca 2019].
- ISNI: 0000 0000 8170 6734
- VIAF: 101747430
- LCCN: n79150937
- GND: 140629033
- BnF: 12183640w
- SUDOC: 030418941
- NKC: mzk2015870012
- NTA: 087297302
- BIBSYS: 90273921
- NUKAT: n94004236
- WorldCat: lccn-n79150937
OryginałEdytujHistoria i autorzy
