Włodzimierz Ludwig

Włodzimierz Ludwig w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Ppłk dypl. art. Włodzimierz Ludwig, d-ca 22 Pułku Artylerii Lekkiej w Przemyślu, z żołnierzami w czasie wieczerzy wigilijnej. Zawody konne Rodziny Wojskowej w Warszawie 5 czerwca 1933. Ppłk Włodzimierz Ludwig wręcza nagrodę p. Kolendowskiej z Baranowicz

Włodzimierz Juliusz Ludwig (ur. 11 grudnia 1889 w Warszawie, zm. 1 grudnia 1961 w Londynie) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.

Spis treści

Życiorys | edytuj kod

Włodzimierz Juliusz Ludwig urodził się 11 grudnia 1889 roku w Warszawie, w rodzinie Alojzego i Marii z domu Szolc[1]. Był absolwentem Gimnazjum im. Jana Zamojskiego w Warszawie. Wcielony 1 kwietnia 1911 do armii austro–węgierskiej. Ukończył Szkołę Oficerów Rezerwy Artylerii. Rozpoczął studia medyczne w Montpellier (Francja) po odbyciu służby wojskowej, ale przerwał je po dwóch latach i przeniósł się do Akademii Handlowej we Lwowie. Zagrożony aresztowaniem przez władze rosyjskie w lipcu 1914, uciekł do Krakowa. Służył jako oficer wywiadowczy, oficer obserwacyjny, oficer baterii, instruktor kadry i dowódca baterii haubic fortecznych kalibru 15 cm w 2 pułku artylerii fortecznej w Krakowie w czasie I wojny światowej[1].

Przyjęty do Wojska Polskiego 31 października 1918 reskryptem Rady Regencyjnej. Przydzielony został do 1 pułku artylerii w Garwolinie, a później do 8 pułku artylerii Legionów w którym pełnił funkcję adiutanta i oficera baterii[1]. Z dniem 1 stycznia 1920 wyznaczony został na stanowisko szefa Wydziału Jeńców Wojennych Departamentu I Mobilizacyjno-Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych z jednoczesnym skierowaniem do Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w charakterze słuchacza II kursu. W połowie kwietnia skierowany został na praktykę sztabową do Departamentu I Mobilizacyjno-Organizacyjnego MSWojsk., w którym pełnił obowiązki szefa Wydziału Dyslokacyjnego. W okresie od stycznia do września 1921 r. kontynuował naukę w WSWoj. Studia ukończył z wyróżnieniem, otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział na stanowisko szefa Wydziału „Zachód” w Oddziale IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej.

W latach 1926–1928 był attaché wojskowym w Bukareszcie. Na tym stanowisku wykazał się zdolnościami dyplomatycznymi, inicjatywą i energią. Rozwinął działalność na polu współpracy sojuszniczej przemysłów zbrojeniowych Polski i Rumunii oraz eksportu polskiego uzbrojenia. Razem z ówczesnym płk SG Tadeuszem Kasprzyckim opracował tekst konwencji wojskowej z Rumunią. 24 grudnia 1929 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 5. lokatą w korpusie oficerów artylerii[2]. W tym samym miesiącu ogłoszono jego przeniesienie z 5 pułku artylerii polowej we Lwowie do 23 pułku artylerii lekkiej w Będzinie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[3]. Z dniem 15 listopada 1930 został przeniesiony na stanowisko zastępcy szefa Oddziału III Sztabu Głównego[4]. W czerwcu 1933 został przeniesiony do 22 pułku artylerii lekkiej w Przemyślu na stanowisko dowódcy pułku[5]. Na stopień pułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 4. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W latach 1937–1939 był zastępcą gen. bryg. Józefa Zająca, dowódcy Obrony Przeciwlotniczej Ministerstwa Spraw Wojskowych. 2 września 1939 r. mianowany został dowódcą Obrony Przeciwlotniczej Kraju.

Współtwórca nowoczesnej artylerii przeciwlotniczej okresu międzywojennego, dowódca obrony przeciwlotniczej kraju we wrześniu 1939, a następnie przedostał się do Francji. Od 1 listopada 1939 do 1 kwietnia 1940 szef ewakuacji w Sztabie Naczelnego Wodza, a od 18 czerwca dowódca obrony przeciwlotniczej w składzie Polskich Sił Powietrznych. Ewakuował się do Wielkiej Brytanii, gdzie do 9 stycznia 1941 dowodził Ośrodkiem Wyszkolenia Artylerii Przeciwlotniczej w Crawford (Szkocja). Po zawieszeniu w czynnościach podjął służbę kontraktową w Armii Brytyjskiej. 1 września 1943 powrócił do Polskich Sił Zbrojnych i objął stanowisko szefa Sztabu Inspektoratu Zarządu Wojskowego ds. Cywilnych, a od 3 stycznia 1944 był oficerem łącznikowym Naczelnego Wodza przy Kwaterze Głównej Sił Sojuszniczych (Allied Forces Headquarters – AFHQ) w Algierze[6] i szefem Polskiej Misji Wojskowej przy AFHQ[1].

Zmarł w Londynie 1 grudnia 1961 i został pochowany na cmentarzu w Acton. Był żonaty z Laurą z domu Cyngott i miał dwóch synów. Wojciech major artylerii przeciwlotniczej oraz Stefan, który zginął w powstaniu warszawskim[1].

Decyzją Nr 90/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 12 czerwca 1996 r. 3 pułk przeciwlotniczy w Szczecinie przyjął imię pułkownika Włodzimierza Ludwiga[7].

Ordery i odznaczenia | edytuj kod

Zobacz też | edytuj kod

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ a b c d e Krzysztof Komorowski: Kronika Wojska Polskiego 2005. Warszawa: 2006, s. 116.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 grudnia 1929 roku, s. 439.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 387.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 15.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 134.
  6. ↑ Później w Casercie koło Neapolu
  7. ↑ Dziennik Rozkazów MON z 1996 r., poz. 191. Decyzja weszła w życie z dniem 18 czerwca 1996 r.
  8. ↑ Monitor Polski Nr 100 z 2 maja 1923 roku.
  9. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 35.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 15 marca 1923 roku, s. 186.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934 roku, s. 121.

Bibliografia | edytuj kod

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
  • Polska artyleria przeciwlotnicza w wojnie obronnej 1939 r. Sprawozdanie dowódcy Obrony Przeciwlotniczej Kraju, płk dypl. Włodzimierza Juliusza Ludwiga z działalności w czasie wojny, Opracowanie Mieczysław Lipiński i Zbigniew Moszumański, Przegląd Historyczno-Wojskowy Nr 4 (204) z 2004 r., s. 155-179.
  • Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 178, 421.
  • Piotr Stawecki, Attaché wojskowi Drugiej Rzeczypospolitej, Przegląd Historyczno-Wojskowy Nr 2 (202) z 2004 r., s. 107-138.
  • Krzysztof Komorowski (red.): Kronika Wojska Polskiego 2005. Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2006, s. 116. ISSN 1734-2317.
Na podstawie artykułu: "Włodzimierz Ludwig" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy