Wielki Plac w Brukseli

Na mapach: 50°50′48,3″N 4°21′08,7″E/50,846750 4,352417

Wielki Plac w Brukseli w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii To jest wersja przejrzana, która została oznaczona 12 sie 2020. Na przejrzenie oczekują zmiany w szablonach lub plikach, które są zawarte na tej stronie. Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Ruiny Grand Place po bombardowaniu Brukseli przez artylerię francuską w 1695 roku; miedzioryt na podstawie rysunku Augustina Coppensa (1668–1740) Dywan kwiatowy, 2014

La Grand-Place w Brukseli (fr. Grand-Place de Bruxelles, niderl. Grote Markt van Brussel) – rynek w Brukseli, główny plac Brukseli Dolnej[2], nieregularny, pięciokątny, u wylotu siedmiu ulic, bez zabudowy śródrynkowej, wytyczony przed 1348 rokiem. W XIV wieku wybudowano na nim ratusz miejski w stylu gotyckim, a w XVI wieku Maison du Roi. Zburzony w 1695 roku podczas francuskiego bombardowania, odbudowany w jednolitym stylu architektonicznym.

W 1998 roku wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Spis treści

Nazwa | edytuj kod

W XII w. plac nazywany był Nedermerckt (fr. Marché bas) lub Commune forum, Forum lub Merkt[3]. Nazwa Grand Place zaczęła być stosowana pod koniec XVIII wieku[3].

Położenie | edytuj kod

Plan Wielkiego Placu

Plac ma formę nieregularnego prostokąta, sprawiającego wrażenie pięciokąta[3]. Od początku na placu zbiegało się siedem ulic: Rue au Beurre, Rue de la Tête d’Or, Rue Charles Buls, Rue des Chapeliers, Rue de la Colline, Rue des Harengs i Rue Chair et Pain[3].

Historia | edytuj kod

Początki placu sięgają XI–XII wieku, kiedy to na osuszonym bagnie na prawym brzegu rzeki Zenne (współcześnie skanalizowanej)[3] zaczęto stawiać pierwsze drewniane domy[4]. W pobliżu przebiegał szlak handlowy łączący Nadrenię z Flandrią[4] i nad rzeką powstał Nedermerckt (fr. Marché bas), o którym pierwsza wzmianka pisemna pochodzi z 1174 roku[4][3]. Przyjeżdżali tu kupcy sprzedający towary dla dworu przy dawnym rzymskim castrum[4]. Na początku XIII wieku wzniesiono trzy hale targowe, w których sprzedawano chleb, mięso i sukno, a plac wybrukowano kamieniami z pobliskiej rzeki[4]. Targ funkcjonował na Wielkim Placu do 19 listopada 1958 roku[4].

Plac stał się głównym ośrodkiem miasta[4]. W 1401 roku rozpoczęto budowę późnogotyckiego ratusza[4]. Wkrótce wzniesiono również siedziby gildii kupieckich[4]. W XIV wieku drewniane domy w południowej części placu zaczęły zastępować kamienne kamienice[5]. Plac zaczął spełniać funkcje społeczne i polityczne – odczytywano tu dekrety i zarządzenia, a także przeprowadzano egzekucje publiczne[6].

W XVII wieku strona zachodnia została wybrukowana na odcinku od domu Renard do domu Broutte[5]. 14 sierpnia 1695 roku większość zabudowy rynku uległa zniszczeniu podczas 36-godzinnego ostrzału miasta przez francuską artylerię[7] z rozkazu króla Ludwika XIV w odwecie za zniszczenie francuskiego wybrzeża przez angielskie i holenderskie okręty wojenne[3]. Jedynymi budynkami, które, mimo uszkodzeń i pożaru, przetrwały atak były gmach ratusza i Maison du Roi[3]. W ciągu czterech lat domy zostały odbudowane w jednolitym stylu barokowym[7][3]. Plany nowych kamienic były poddawane wcześniejszej akceptacji władz miejskich[3]. Nad odbudową pracowali m.in. Jean Cosyn (1646–1708), Guillaume De Bruyn, Antoine Pastorana (1640–1702) czy Corneille Van Nerven (1660–1714)[3].

W latach 1793–1794 wojska francuskie splądrowały domy cechowe i je częściowo zniszczyły[5]. Gmachy odbudowano stopniowo w latach 1863–1925[5]. W 1852 roku ustanowiono prawo o konserwacji budynków, a w 1883 roku miasto zobowiązało się do łożenia na utrzymanie fasad kamienic[8]. W 1998 roku plac wraz z zabudową został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1998[9].

Na placu odbywają się różne uroczystości, koncerty i przedstawienia[5]. Od 1971 roku, co dwa lata w połowie sierpnia, na placu układany jest dywan kwiatowy[5].

Architektura | edytuj kod

  • Ratusz w Brukseli – późnogotycki ratusz ze strzelistą wieżą (96 m[7]), wzniesiony w latach 1401–1444 (wieża w 1449)[3] według projektu Jakuba z Thienen i Jana z Ruysbroek, zniszczony w 1695 roku, odbudowany i rozbudowany; stanowi przykład szczytowych osiągnięć gotyku brabanckiego.
  • Maison du Roi (nl. Broodhuis) – gmach w stylu neogotyckim, w miejscu dawnej hali targowej, wzniesiony przez Habsburgów dla podkreślenia władzy cesarskiej, mieścił urząd podatkowy, sądy i więzienie[10]. Więzieni tu byli m.in. niderlandzki dowódca Lamoral Egmont (1522–1568) i francuski wojskowy Filip van Montmorency (1524–1568), którzy zostali ścięci na Wielkim Placu[11]. Obecnie siedziba Muzeum Miasta (fr. Musée de la Ville de Bruxelles)[10].
  • Domy cechowe – wzniesione na przełomie XVII i XVIII wieku w jednolitym stylu barokowym[7][3]. Często są klasyfikowane w trzy grupy ze względu na lokalizację i ornamentykę fasad[3]:
    • pierwszą grupę kamienic w tradycyjnym stylu, o wąskich filarach tworzą domy numer 20, 21–22 i 35–38;
    • drugą grupę, domów w stylu włoskim ozdobionych pilastrami i kolumnami, tworzą domy numer 1, 5, 7, 11, 28, 34, 39; domy numer 2-3 i 4 o bardziej dekoracyjnych szczytach i 26–27 inspirowane włoskim renesansem;
    • trzecią grupę, domów w stylu bardziej klasycznym, z frontonami, balustradami i poddaszami, tworzą domy numer 10, 13–19, 24–25 oraz 8, 12, 23[3]. Dom numer 9 wzniesiony został w stylu Ludwika XIV, a numer 6 w stylu zapowiadającym rokoko[3].

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ Belgia. Polski Komitet ds. UNESCO. [dostęp 2018-08-09].
  2. ↑ Z. Hewetson: Bruksela, Brugia, Gandawa i Antwerpia. Warszawa, 2001, s. 42–43. ISBN 83-7184-000-4.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa UNESCO: La Grand-Place, Nomination file (ang.). [dostęp 2016-03-28].
  4. ↑ a b c d e f g h i Paul F. State: Historical Dictionary of Brussels. Rowman & Littlefield, 2015, s. 187. ISBN 978-0-8108-7921-8. [dostęp 2016-03-27]. (ang.)
  5. ↑ a b c d e f Paul F. State: Historical Dictionary of Brussels. Rowman & Littlefield, 2015, s. 188. ISBN 978-0-8108-7921-8. [dostęp 2016-03-27]. (ang.)
  6. ↑ Martin Dunford, Phil Lee: Belgia i Luksemburg. Wydawnictwo Pascal Spółka z o.o., 2006, s. 129. ISBN 83-7304-709-3. (pol.)
  7. ↑ a b c d Martin Dunford, Phil Lee: Belgia i Luksemburg. Wydawnictwo Pascal Spółka z o.o., 2006, s. 130. ISBN 83-7304-709-3. (pol.)
  8. ↑ André De Vries: Brussels: A Cultural and Literary History. Signal Books, 2003, s. 35. ISBN 978-1-902669-47-2. [dostęp 2016-03-29]. (ang.)
  9. ↑ UNESCO: La Grand-Place, Brussels (ang.). [dostęp 2016-03-28].
  10. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Martin Dunford, Phil Lee: Belgia i Luksemburg. Wydawnictwo Pascal Spółka z o.o., 2006, s. 132. ISBN 83-7304-709-3. (pol.)
  11. ↑ André De Vries: Brussels: A Cultural and Literary History. Signal Books, 2003, s. 36. ISBN 978-1-902669-47-2. [dostęp 2016-03-29]. (ang.)
  12. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Martin Dunford, Phil Lee: Belgia i Luksemburg. Wydawnictwo Pascal Spółka z o.o., 2006, s. 131. ISBN 83-7304-709-3. (pol.)
  13. ↑ a b c André De Vries: Brussels: A Cultural and Literary History. Signal Books, 2003, s. 38. ISBN 978-1-902669-47-2. [dostęp 2016-03-29]. (ang.)
  14. ↑ a b c d e André De Vries: Brussels: A Cultural and Literary History. Signal Books, 2003, s. 39. ISBN 978-1-902669-47-2. [dostęp 2016-03-29]. (ang.)
  15. ↑ André De Vries: Brussels: A Cultural and Literary History. Signal Books, 2003, s. 41. ISBN 978-1-902669-47-2. [dostęp 2016-03-29]. (ang.)
Obiekty z listy Światowego Dziedzictwa UNESCO w Belgii

  1. ↑ a b Wspólnie z Francją
  2. ↑ Wspólnie z Argentyną, Francją, Niemcami, Indiami, Japonią i Szwajcarią
  3. ↑ Wspólnie z Albanią, Austrią, Bułgarią, Chorwacją, Hiszpanią, Niemcami, Rumunią, Słowacją, Słowenią, Ukrainą i Włochami
Kontrola autorytatywna (plac):
Na podstawie artykułu: "Wielki Plac w Brukseli" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy