Wilhelm II Holenderski

Wilhelm II Holenderski w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii To jest wersja przejrzana, która została oznaczona 27 maj 2020. Na przejrzenie oczekują zmiany w szablonach lub plikach, które są zawarte na tej stronie. Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Wilhelm II, właśc.: Wilhelm Fryderyk Jerzy Ludwik Oranje-Nassau, nid.: Willem Frederik George Lodewijk (ur. 6 grudnia 1792 w Hadze, zm. 17 marca 1849 w Tilburgu) – król Holandii, wielki książę Luksemburga i książę Limburgii.

Spis treści

Życiorys | edytuj kod

Był synem króla Wilhelma I i królowej Wilhelminy Pruskiej. Kształcił się w Akademii Wojskowej w Berlinie, a następnie studiował na Oksfordzie. Po zakończeniu studiów służył w armii brytyjskiej. W czasie wojny na Półwyspie Iberyjskim służył u boku księcia Wellingtona (1769–1852). Brał udział w walkach z Napoleonem (1769–1821), w bitwie pod Waterloo w 1815 roku, gdzie został ranny. Królem Holandii i wielkim księciem Luksemburga został 7 października 1840 roku.

Wilhelm II miał ambicje autokratyczne, był jednak człowiekiem innego formatu niż Wilhelm I, słabszym, chwiejnym, ulegającym łatwo nastrojom, źle znającym się na ludziach[1]. Nie był pracowity, nie posiadał talentów organizacyjnych ani wiedzy ekonomicznej swego ojca[2].

Po wstąpieniu na tron musiał zmierzyć się z licznymi problemami, w tym z pogarszającymi się stale finansami państwa. Konieczne stało się przeprowadzenie reform. Pod wpływem wydarzeń rewolucyjnych 1848 roku król Wilhelm po konsultacjach z premierem Johanem Rudolfem Thorbecke (1798–1872) zgodził się na ogłoszenie konstytucji na wzór już istniejących w innych monarchiach europejskich. Nowa konstytucja została proklamowana 3 listopada 1848 roku.

Za panowania Wilhelma II nastąpiło ożywienie w dziedzinie architektury. Choć większość inwestycji powstała pod koniec XIX wieku, to za rządów Wilhelma budowano liczne kościoły i pałace. W 1846 roku wybudowano pierwszą w Holandii stację kolejową w Outshoorn[3]. W 1847 roku w mieście Tilburg w Brabancji Północnej, nad Kanałem Wilhelminy, król Wilhelm wybudował pałac.

Wilhelm II uchylił pochodzący z czasów napoleońskich zakaz przyjmowania nowicjuszy do klasztorów. Nosił się także z zamiarem przywrócenia hierarchii katolickiej. Ustąpił pod wpływem kalwińskiej fali protestów[4].

Małżeństwo i potomstwo | edytuj kod

21 lutego 1816 ożenił się z Wielką Księżną Rosji – Anną Pawłowną Romanowną, siostrą cara Aleksandra I[5], który zresztą zaaranżował to małżeństwo. Para miała razem pięcioro dzieci:

Ciekawostki | edytuj kod

Imię króla nosi klub piłkarski o nazwie Willem II Tilburg.

Genealogia | edytuj kod

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ Jan Balicki, Maria Bogucka, Historia Holandii, Wrocław 1989, s. 323
  2. ↑ Jan Balicki, Maria Bogucka, op. cit., s. 323
  3. ↑ Jan Balicki, Maria Bogucka, op. cit., s. 361
  4. ↑ Jan Balicki, Maria Bogucka, op. cit., s. 327
  5. ↑ Isabelle Bricard, Dynastie panujące Europy, Warszawa 2007, s. 149

Bibliografia | edytuj kod

  • Jan Balicki, Maria Bogucka, Historia Holandii, Wrocław 1989.
  • Isabelle Bricard, Dynastie panujące Europy, Warszawa 2007.
Kontrola autorytatywna (osoba):
Na podstawie artykułu: "Wilhelm II Holenderski" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy