Wrodzona niedoczynność tarczycy

Wrodzona niedoczynność tarczycy w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Wrodzona pierwotna niedoczynność tarczycy – zaburzenie rozwoju fizycznego i intelektualnego, u podłoża którego leży niedobór hormonów tarczycy w okresie prenatalnym i w niemowlęctwie. Leczenie polega na podawaniu choremu tyroksyny.

Spis treści

Przyczyny | edytuj kod

Występowanie wrodzonej niedoczynności tarczycy może mieć różne podłoże:

  • zaburzenia (mutacje) genetyczne
  • zaburzenia embriogenezy:
    • niewykształcenie się tarczycy
    • wykształcenie się tarczycy o nieprawidłowej budowie
    • przemieszczanie się narządu w trakcie rozwoju

Objawy | edytuj kod

Pierwszym objawem choroby u noworodka jest najczęściej żółtaczka. W okresie niemowlęcym dziecko ma spowolnione czynności życiowe, opóźniony rozwój psychoruchowy oraz zaparcia.

Diagnostyka | edytuj kod

Aktualnie w Polsce u każdego noworodka przeprowadza się badania przesiewowe wrodzonej niedoczynności tarczycy, ponieważ jedynie wykrycie choroby i podjęcie leczenia od razu po urodzeniu może uchronić dziecko przed upośledzeniem psychoruchowym.

Bibliografia | edytuj kod

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Na podstawie artykułu: "Wrodzona niedoczynność tarczycy" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy