Xiao’erjing w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Równoległy zapis arabski i chiński w xiao’erjingXiao’erjing (chin. trad. 小兒經, chin. upr. 小儿经, pinyin Xiǎo’érjīng, xiao’erjing شِيَوْ عَر دٍ) zwany również Xiaojing (chiń. trad. 小經/消經, upr.小经/消经, pinyin Xiǎojīng/Xiāojīng) – zapis języków chińskich takich jak mandaryński (zwłaszcza dialektów Lanyin, Zhongyuan i północno-wschodnich) oraz języka dungańskiego za pomocą zmodyfikowanego pisma arabskiego. Jest też używany przez islamskie mniejszości narodowe w Chinach (Hui, Dongxiang, Salarowie).
Xiao’erjing jest pisane od prawej do lewej, tak jak alfabet arabski i pisma pochodne.
Spis treści
Alfabet | edytuj kod
Xiao’erjing składa się z 36 liter, z których cztery reprezentują samogłoski. Na 36 liter składa się 28 zapożyczonych z arabskiego, 4 litery z perskiego, w tym dwie przekształcone i cztery własne.
Spółgłoski | edytuj kod
Samogłoski i wygłosy | edytuj kod
W zapożyczeniach perskich i arabskich zapisuje się tylko długie samogłoski, krótkie są pomijane. Podczas gdy znaki diakrytyczne oznaczające samogłoski w arabskich i perskich słowach, w chińskich takie znaki nie mogą być pominięte.
