Złodzieje rowerów

Złodzieje rowerów w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Złodzieje rowerów (wł. Ladri di biciclette) – film produkcji włoskiej z 1948 w reżyserii Vittoria De Siki[1].

W 1995, w stulecie narodzin kina, obraz De Siki znalazł się na watykańskiej liście 45 filmów fabularnych, które propagują szczególne wartości religijne, moralne lub artystyczne[2].

Spis treści

Fabuła | edytuj kod

Film opowiada historię Antonia Ricciego z Val Melaina (Rzym), bezrobotnego Włocha z czasów depresji gospodarczej tuż po II wojnie światowej. Ma on na utrzymaniu żonę i dwójkę dzieci, rozpaczliwie potrzebuje pracy i pieniędzy. Gdy w końcu dostaje dobrą pracę przy rozklejaniu plakatów, jego radość zakłóca warunek, że musi mieć własny rower do przemieszczania się. Jego żona Maria zastawia domowe prześcieradła, by z kolei wykupić jego rower z lombardu.

Niestety, wkrótce po rozpoczęciu pracy przez Antonia jego rower zostaje mu ukradziony spod nosa przez młodego bezczelnego złodzieja, gdy zajęty jest plakatowaniem.

Policja nie daje mu wielkich nadziei na odzyskanie roweru. Antonio z synkiem Brunem i dzielnicowym „donem” odwiedzają podejrzany bazar części, jednak długotrwałe poszukiwania nie przynoszą rezultatu. Potem ojciec i syn muszą radzić sobie sami. Raz dostrzegają złodzieja, gdy rozmawia z żebrakiem, jednak pierwszy znika, a drugi milczy jak grób.

Antonio wobec widma głodu odwiedza nawet wyśmiewaną przez siebie wcześniej wróżkę i pyta o losy pojazdu. Ta odpowiada: „Znajdziesz rower szybko albo wcale”. I rzeczywiście, kiedy wychodzi z jej domu, natyka się na złodziejaszka, którego poszukiwał.

Złodziej ucieka do swojej ubogiej dzielnicy, ukrywa się w domu publicznym, w końcu schwytany przez Antonia na ulicy zaprzecza oskarżeniom i udaje atak padaczki, co powoduje wrogość zebranego tłumu wobec intruza. Wezwany przez Bruna policjant tłumaczy Antoniowi, że ten nie ma dowodów, jego świadectwo nie wystarcza, poza tym sąsiedzi chłopaka są gotowi dostarczyć mu fałszywe alibi. Antonio musi opuścić agresywnie już teraz nastawioną do niego okolicę.

W końcu zdesperowany bohater postanawia sam ukraść rower, jednak zostaje natychmiast schwytany przez czujnych tym razem obywateli. Upokarzają go, policzkują na oczach syna i prowadzą na policję, jednak właściciel roweru, widząc smutek dziecka, postanawia w końcu nie zgłaszać kradzieży. W ostatniej scenie zapłakani ojciec i syn, trzymając się za ręce, idą w anonimowym tłumie.

Obsada | edytuj kod

Ciekawostki | edytuj kod

Producent David O. Selznick proponował, aby rolę Antonia zagrał Cary Grant. Vittorio De Sica postanowił jednak, że nie zatrudni profesjonalistów. Wszyscy aktorzy występujący w filmie byli amatorami. O wybraniu Bruna i Antonia zadecydował sposób, w jaki chodzili. Lamberto Maggiorani pozostawał długi czas bez pracy. Nie udało mu się jej znaleźć również po zakończeniu zdjęć. W jednej ze scen Maggiorani zostałby prawie potrącony przez dwa mijające się samochody, kiedy przechodził przez ulicę. Było to przypadkowe i nie zamierzone. Plakat, który przykleja Antonio, przedstawiał Ritę Hayworth w filmie Gilda z 1946 roku.

Ograniczenia wiekowe | edytuj kod

W większości krajów obowiązuje ograniczenie od 12 lat lub zalecany dozór rodziców, ze względu na kilka umiarkowanie drastycznych scen, scenę z piciem alkoholu oraz sporadyczne przypadki przekleństw oraz spoliczkowanie dziecka przez ojca[3].

Zobacz też | edytuj kod

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ The best of video - poradnik: kino, tv, sat., video. Warszawa: Oficyna Wydawnicza COMFORT, 1994.
  2. ↑ Niektóre ważne filmy czyli tzw. lista watykańska. www.kultura.wiara.pl. [dostęp 17 marca 2009].
  3. ↑ Parents Guide - IMDb, www.imdb.com [dostęp 2017-11-28] .

Bibliografia | edytuj kod

Linki zewnętrzne | edytuj kod

Na podstawie artykułu: "Złodzieje rowerów" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy