Zagrodnik w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaZagrodnik (dawn. też ogrodnik[1]; łac. hortulanus) – chłop posiadający dom i gospodarstwo o obszarze nie większym niż 1/4 łana. Zagrodnicy posiadający jedynie niewielki kawałek ziemi, w odróżnieniu od kmieci, nie byli w stanie wyżywić całej rodziny, z tej racji stawali się podstawową siłą najemną na wsi.
Kategoria ludności chłopskiej określana mianem zagrodnik występowała od XIII w. Zagrodnik posiadający chałupę i niewielki kawałek ziemi do czasu likwidacji pańszczyzny obciążony był wykonywaniem darmowej pracy na rzecz pana maksymalnie do 3 dni w tygodniu. Niektórzy z zagrodników oprócz pracy w polu zajmowali się rzemiosłem. Spośród zagrodników rekrutowała się służba folwarczna. Kategoria zagrodników przetrwała z małymi zmianami do początku XX w[2]. W 1767 r. na wsi śląskiej zagrodnicy stanowili 49%, kmiecie 36% i chałupnicy 15%[3].
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Witold Doroszewski: ogrodnik 2. W: Słownik języka polskiego [on-line]. PWN. [dostęp 2018-11-29].
- ↑ Tadeusz Łepkowski, Mały słownik historii Polski, Warszawa 1964, s.429.
- ↑ Krzysztof Groniowski. Uwłaszczenie chłopów w Polsce. Warszawa 1976, s. 37.
