Zbigniew Szacherski

Zbigniew Szacherski w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Zbigniew Szacherski (ur. 25 stycznia 1901, zm. 1985) – rotmistrz Wojska Polskiego.

Życiorys | edytuj kod

W Wojsku Polskim został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy w Korpusie Oficerów Kawalerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Z dniem 1 stycznia 1939 roku, po ośmiu latach dowodzenia 2 szwadronem, został wyznaczony na stanowisko adiutanta pułku[1].

Po wybuchu II wojny światowej w kampanii wrześniowej jego pułk walczył w strukturach Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. 14 września 1939 roku mianowany zastępcą dowódcy 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich, po śmiertelnym zranieniu majora Pawła Budzika. 17 września 1939 roku objął dowództwo pułku po zranieniu pułkownika Stanisława Królickiego. Mianował Stanisława Maciołowskiego adiutantem pułku. Uczestniczył w obronie Warszawy[2]. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari. Po II wojnie światowej był krótkotrwale dyrektorem Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie[2].

W 1968 roku Instytut Wydawniczy Pax wydał jego wspomnienia zatytułowane „Wierni Przysiędze”.

Zbigniew Szacherski był żonaty z Stellą Marią Rolbieską (1911-1997).

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ Szacherski 1968 ↓, s. 19, 32.
  2. ↑ a b Zbigniew Matuszczyk. Armia „Kraków” w zbiorach Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie w Warszawie. „Rocznik Lubaczowski”. 9-10, s. 75, 2000. Towarzystwo Miłośników Ziemi Lubaczowskiej. 

Bibliografia | edytuj kod

  • Roman Abraham: Wspomnienia wojenne znad Warty i Bzury. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990. ISBN 83-11-07712-6.
  • Zbigniew Szacherski: Wierni przysiędze. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1968.
Kontrola autorytatywna (osoba):
Na podstawie artykułu: "Zbigniew Szacherski" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy