Antioch VII Sidetes

Antioch VII Sidetes w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Antioch VII Sidetes (ur. 159 p.n.e., zm. 129 p.n.e.) – władca królestwa Seleukidów, syn Demetriusza I Sotera, młodszy brat Demetriusza II Nikatora.

Na wieść o partyjskiej niewoli swojego brata Demetriusza II Nikatora opuścił w 138 p.n.e. Azję Mniejszą i na czele wojska pokonał uzurpatora Diodotusa Tryphona. W 134 p.n.e. zlikwidował niezależność państwa żydowskiego, a umocnienia Jerozolimy zburzył.

W 130 p.n.e. poprowadził długo przygotowywaną wyprawę na wschód przeciwko Partom. Kampania w początkowej swej fazie okazała się sukcesem i przyniosła zajęcie Babilonii oraz Medii. W czasie rozmów pokojowych zażądał od króla Partów Fraatesa II ustępstw terytorialnych (wszystkich zdobyczy Partów z poprzednich lat poza Hyrkanią i Partią właściwą) i wydania swojego brata- Demetriusza II Nikatora.

Sądząc, iż losy wojny są przesądzone, rozpuścił wojska na leża zimowe. W tym samym czasie wybuchło powstanie ludności w Medii, gdzie stacjonowała armia Antiocha VII. Powstańcy wspierani przez Fraatesa II zaatakowali rozproszone oddziały Seleukidy. Antioch VII Sidetes poniósł śmierć. W 128 p.n.e. Fraates II odesłał jego ciało do Antiochii.

Kontrola autorytatywna (osoba):
Na podstawie artykułu: "Antioch VII Sidetes" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy