Antonio Caggiano w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaAntonio Caggiano (ur. 30 stycznia 1889 r. w Coronde, zm. 23 października 1979 r. w Buenos Aires) – argentyński duchowny katolicki, kardynał, arcybiskup metropolita Buenos Aires, prymas Argentyny.
Święcenia kapłańskie przyjął 23 marca 1912 roku w Santa Fe. Pracował jako duszpasterz i wykładowca w seminarium duchownym w Santa Fe, był też asystentem kościelnym Akcji Katolickiej. Mianowany przez papieża Piusa XI biskupem ordynariuszem Rosario 13 września 1934 roku, sakrę biskupią przyjął 17 marca 1935 roku z rąk nuncjusza apostolskiego w Argentynie abp. Filippo Cortesiego. Mianowany kardynałem prezbiterem San Lorenzo in Panisperna przez papieża Piusa XII 18 lutego 1946 roku. Prześladowany przez reżim Perona.
Pomagał zbrodniarzom hitlerowskim uciekającym z Europy po wojnie a także niemieckim kolaborantom w osiedleniu się w Argentynie[1][2].
Od 15 sierpnia 1959 roku arcybiskup Buenos Aires i prymas Argentyny. Uczestniczył w obradach Soboru Watykańskiego II. Rezygnację z funkcji metropolity złożył 22 kwietnia 1975. Pochowany w katedrze metropolitalnej w Buenos Aires.
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Phayer, Michael. 2008. Pius XII, The Holocaust, and the Cold War. Indianapolis: Indiana University Press. ISBN 978-0-253-34930-9. s. 182
- ↑ Wielka Encyklopedia Jana Pawła II, Edipresse Warszawa 2005, ISBN 83-7298-643-6
Bibliografia | edytuj kod
- Uki Goñi, "The Real Odessa" (Londyn, 2002), s. 93-99, s. 229-37
