Arthur Moreira Lima w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaArthur Moreira Lima (ur. 16 lipca 1940 w Rio de Janeiro) – brazylijski pianista, laureat wielu konkursów muzycznych, w tym II nagrody na VII Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina (1965)[1].
Spis treści
Życiorys | edytuj kod
Na fortepianie zaczął grać w wieku siedmiu lat. W 1960 wyjechał na stypendium do Paryża, gdzie pobierał nauki m.in. u Marguerite Long. W latach 1963–1968 studiował w Konserwatorium Moskiewskim w ramach stypendium rządu ZSRR[2].
W trakcie swojej kariery wystąpił na wielu konkursach pianistycznych, gdzie zdobył liczne nagrody. W bardzo młodym wieku wygrał konkursy zorganizowane przez brazylijską orkiestrę symfoniczną (1949 i 1952) i ministerstwo kultury (1956)[3]. Później brał udział w wielu prestiżowych konkursach międzynarodowych[2]:
- Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny w Rio de Janeiro (1957) – X nagroda
- Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny w Rio de Janeiro (1962) – III nagroda
- VII Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina (1965) – II nagroda
- Międzynarodowy Konkurs Muzyczny w Montrealu (1968) – IX nagroda
- Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny w Leeds (1969) – III nagroda
- Międzynarodowy Konkurs Muzyczny im. Piotra Czajkowskiego (1970) – III nagroda
Wziął też udział w Międzynarodowym Konkursie im. Marguerite Long i Jacques’a Thibaud w Paryżu (1961) i Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Van Cliburna (1962), jednak nie odniósł tam większych sukcesów[2].
Występował w wielu krajach Europy, Azji i w obu Amerykach. Wielokrotnie powracał do Polski (grał m.in. na Międzynarodowym Festiwalu Chopinowskim w Dusznikach-Zdroju)[4].
Repertuar i dyskografia | edytuj kod
Dysponuje bogatym repertuarem, w którym znajdują się utwory m.in. Fryderyka Chopina[5], Ferenca Liszta, Roberta Schumanna, Siergieja Rachmaninowa, Modesta Musorgskiego, Siergieja Prokofiewa, Heitora Villi-Lobosa i Astora Piazzoli[4].
Nagrał kilkadziesiąt płyt, m.in dla wytwórni Polskie Nagrania „Muza”, EMI, Brilliant Classics, Azul i Sony Music Distribution[6][7].
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Wysocki 1987 ↓, s. 88.
- ↑ a b c Dybowski 2005 ↓, s. 253.
- ↑ Alvaro Neder: Arthur Moreira-Lima (ang.). allmusic.com. [dostęp 2016-05-06].
- ↑ a b Dybowski 2005 ↓, s. 256.
- ↑ 88 notes pour piano solo, Jean-Pierre Thiollet, Neva Editions, 2015, p.249. ISBN 978-2-3505-5192-0
- ↑ Arthur Moreira-Lima: discography (ang.). allmusic.com. [dostęp 2016-05-06].
- ↑ Arthur Moreira-Lima: discography (ang.). discogs.com. [dostęp 2016-05-06].
Bibliografia | edytuj kod
- Stanisław Dybowski: Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie. Warszawa: Selene, 2005, s. 253–256. ISBN 83-910515-1-X.
- Stefan Wysocki: Wokół Konkursów Chopinowskich. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987. ISBN 83-212-0443-0.
- ISNI: 0000 0001 1439 2998
- VIAF: 20944728
- LCCN: n78055097
- GND: 134569636
- BnF: 14037545c
- NLA: 35672470
- PLWABN: 9810652367205606
- NUKAT: n2005111835
- WorldCat: lccn-n78055097
OryginałEdytujHistoria i autorzy
