Bakalaureat w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaBakalaureat, A.B., AB (łac. artium baccalaureus, dosł. bakałarz sztuk, w domyśle „wyzwolonych”) – niższy tytuł lub stopień wprowadzający otrzymującego go bakałarza do kariery naukowej. Najwcześniej zaczęto go przyznawać na wydziale teologicznym uniwersytetu w Paryżu, na mocy dekretu papieża Grzegorza IX w roku 1234.
Stosowany był powszechnie w średniowieczu i został zachowany w wielu systemach kształcenia, na przykład w Stanach Zjednoczonych i w Kanadzie oraz Kościele katolickim. Obecnie otrzymują ten tytuł absolwenci studiów trzyletnich po obronie pracy licencjackiej, a we Francji też absolwenci szkół średnich po złożeniu egzaminu państwowego.
W Polsce bakalaureat został określony jako państwowy licencjat; historycznie rzecz biorąc, tradycyjny licencjat (od łac. licentia docendi, licentia ad practicandum), jako wyższy od bakalaureatu, w europejskiej tradycji był stopniem uprawniającym do nauczania, pośrednim między magisterium a doktoratem.
Odpowiednik bakalaureatu, czyli BA, jest obecnie najniższym tytułem zawodowym lub stopniem naukowym nadawanym przez uniwersytety anglosaskie[1].
Zobacz też | edytuj kod
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Bachelor of Arts. Encyklopedia PWN.
Linki zewnętrzne | edytuj kod
- bakalaureat, bakałarz słownik on-line Władysława Kopalińskiego
