Chrystianizacja

Chrystianizacja w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Zaprowadzenie chrześcijaństwa, obraz Jana Matejki z 1889 Chrzest Litwy, obraz Jana Matejki

Chrystianizacja – proces wypierania religii etnicznych, osiadłego w określonym rejonie ludu, przez religię chrześcijańską. Jego największe nasilenie przypadało w okresie średniowiecza, a spowodowane było dominującą pozycją chrześcijaństwa wśród ówczesnych europejskich władców oraz rosnącymi wpływami papiestwa.

Wszelkie oznaki rodzimej wiary, całkowicie zastępowane były chrześcijańskimi symbolami – w miejscu świętych gajów i świątyń (kącin), wznoszono kościoły; w dniach, w których obchodzono uroczystości religijne (np. celtyckie Samhain czy słowiańskie Dziady), ustalano różnego rodzaju święta kościelne (Wszystkich Świętych). W ten sposób stopniowo odbywał się proces porzucania wcześniejszych wierzeń de facto zmieniając jedynie nazwy i formy ich obchodów. Lokalne bóstwa zostawały zastępowane przez kult świętych (celtycka Brigid – św. Brygida, słowiański Świętowit – św. Wit), a wizerunki bogów przekształcano najczęściej w ikony, tak więc we wczesnym średniowieczu, większość obrazów przedstawiających Jezusa była identyczna z wcześniejszymi wyobrażeniami Zeusa i bogów z lokalnego panteonu.

Świeccy władcy wzywali do pomocy m.in. zakony rycerskie, by te udzieliły im militarnego wsparcia przeciwko ludom nie wyznającym religii chrześcijańskiej. Tak stało się m.in. w przypadku Konrada mazowieckiego, który w 1226 roku wezwał Krzyżaków, by wsparli go w walce z Prusami.

Spis treści

Okresy przyjmowania wiary chrześcijańskiej przez władców | edytuj kod


Kalendarium | edytuj kod

Chrystianizacja Wielkiej Brytanii[1][2] | edytuj kod

Chrześcijaństwo na wyspach brytyjskich pojawiło się w II wieku, a do końca VII wieku przyjęło się powszechnie. Najważniejsze etapy chrystianizacji:

  • około roku 304 w czasie panowania cesarza Dioklecjana w wyniku prześladowań chrześcijan zginął św. Alban – pierwszy męczennik brytyjski.
  • 314 – 3 biskupów z Brytanii uczestniczyło w synodzie w Arles.
  • około roku 430 Brytania została najechana przez Jutów, Anglów i Sasów. W wyniku najazdu Germanów chrześcijaństwo na wyspie praktycznie zanikło. Część celtyckiej ludności uciekła do Armoryki, gdzie utworzyła nowe państwo, później zwane Bretanią. Część z kolei zamieszkała w Walli i Kornwalii.
  • 563 – św. Kolumban, opat klasztoru na wyspie Iona, wylądował w Kaledonii i rozpoczął swoją misję chrystianizacyjną. Kościół szkocki został zorganizowany na wzór irlandzki. Jego zwierzchnikiem był opat klasztoru Iona, a pracą duszpasterską zajmowali się mnisi. Misja św. Kolumbana jest uznawana za pierwszy etap chrystianizacji Anglii. Proces ten można zamknąć w granicach lat 597–664 – 681/686. Pierwsza z tych dat (597) ma podwójne uzasadnienie.
  • 597 – przybycie do Anglii misji chrystianizacyjnej pod przewodnictwem św. Augustyna, wysłanej przez papieża Grzegorza I Wielkiego.
  • około 598 – za zgodą króla Ethelberta rozpoczęła się budowa przyszłej katedry w Canterbury.
  • 601 – papież Grzegorz I wysłał nową misję, która przywiozła sprzęt liturgiczny, księgi święte, paliusz dla św. Augustyna oraz list, w którym papież przedstawił swoją wizję organizacji Kościoła angielskiego. Nawiązywał on do organizacji kościelnej z czasów rzymskich i przewidywał założenie dwunastu biskupstw, które miały być podporządkowane dwóm metropoliom – południowej z siedzibą w Londynie z Augustynem na czele oraz północnej z siedzibą w Yorku, którego metropolita miał być podporządkowany Augustynowi do jego śmierci, a następnie miał być zupełnie niezależny.
  • 27 maja 605 zmarł św. Augustyn.

Chrystianizacja Irlandii[3] | edytuj kod

  • 431 – papież Celestyn I wysłał pierwszą misję do Irlandii pod przewodnictwem Palladiusza.
  • 432 – na wyspę przybył misjonarz święty Patryk.
  • 432-461 – św. Patryk tworzył w Irlandii wspólnoty mnisze (klasztory) zamiast sieci parafii i biskupstw. W wyniku tego procesu klasztory stały się głównym centrum organizacji kościelnej. Opaci objęli wszystkie urzędy biskupie, a zakonnicy podjęli prace duszpasterską.

Z Irlandii wyszła misja chrystianizacyjna celtyckich Piktów zamieszkujących Kaledonię.

Chrystianizacja Danii | edytuj kod

  • 823 – pierwsza podróż misjonarska arcybiskupa Ebo z Reims do Danii
  • 826 – jutlandzki król Harald Klak przyjął chrześcijaństwo wskutek misji chrystianizacyjnej Ansgara, wskutek czego jednak nowa religia się nie upowszechniła
  • 834 – Ansgar został powołany na pierwszego arcybiskupa Hamburga i został mianowany legatem papieskim na kraje skandynawskie
  • 965 – chrzest przyjął Harald Sinozęby – król Danii
 Osobny artykuł: Chrystianizacja Danii.

Chrystianizacja Szwecji[4] | edytuj kod

  • 829 – przybyli do cesarza Ludwika Pobożnego goście z Birki, zwrócili się z prośbą o zgodę na założenie misji w tym mieście, Ludwik wyprawił do Szwecji Ansgara. Ten założył pierwszy kościół na ziemi szwedzkiej.
  • 1008 – Działalność misjonarzy angielskich w Västergötlandzie. Chrzczą oni Olafa Skötkonunga podczas jego pobytu w tej prowincji,
  • ok. 1014 – pierwsze biskupstwo w Skarze, pierwszym biskupem został Thurgot.
 Osobny artykuł: Świątynia w Uppsali.

Chrystianizacja na obrazach | edytuj kod

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ SZTUKA PRZEDROMAŃSKA 500-1000. historiasztuki.com.pl. [dostęp 2012-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu.
  2. ↑ Misje. teofil.dominikanie.pl. [dostęp 2012-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu.
  3. ↑ Dzień św. Patryka – Patrona Irlandii. parafialeeds.com. [dostęp 2012-03-14].
  4. ↑ Adam Kersten: Historia Szwecji. Zakład narodowy imienia Ossolińskich, 1973.
Kontrola autorytatywna (Konwersja):
Na podstawie artykułu: "Chrystianizacja" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy