Cnoty kardynalne w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Alegorie cnót na grobie św. Piotra z Werony. Odwrócone w stronę wejścia stoją cztery cnoty kardynalne: Sprawiedliwość (bez swoich tradycyjnych atrybutów, miecza i wagi), Umiarkowanie (mieszająca gorącą i zimną wodę), Męstwo (ubrana w skórę lwa), oraz Roztropność (o dwóch twarzach). Z drugiej strony stoi Posłuszeństwo z trzema cnotami teologalnymi.Cnoty kardynalne (łac. cardo – zawias) – pojęcie w chrześcijaństwie oznaczające cnoty ludzkie (KKK 1810), które odgrywają kluczową rolę i dlatego nazywa się je cnotami „kardynalnymi”; wszystkie inne grupują się wokół nich (KKK 1805).
Wyróżnia się 4 cnoty kardynalne:
Wymienione są one w Mdr 8:5-7
5. Jeśli w życiu bogactwo jest dobrem pożądanym - cóż cenniejszego niż Mądrość, która wszystko sprawia? 6. Jeśli rozwaga jest twórcza - któreż ze stworzeń bardziej twórcze niż Mądrość? 7. I jeśli kto miłuje sprawiedliwość - jej to dziełem są cnoty: uczy bowiem umiarkowania i roztropności, sprawiedliwości i męstwa, od których nie ma dla ludzi nic lepszego w życiu[1].
Uznawane przez niektórych za zapożyczone od filozofów starożytnych, przede wszystkim od Platona, a także Arystotelesa (Etyka nikomachejska).
U Platona | edytuj kod
Platon wyodrębnił trzy części duszy i każdej przypisał określony rodzaj cnoty: cnotą duszy rozumnej jest mądrość (roztropność) i jej osiąganie oraz podporządkowanie się niższych części rozumowi; duszy popędliwej – męstwo, a duszy pożądliwej – panowanie nad sobą, czyli wstrzemięźliwość (umiarkowanie). Te trzy cnoty podporządkowane były czwartej – sprawiedliwości, która pojawia się wtedy, gdy każda z części duszy we właściwy sposób kieruje się przynależną jej cnotą. Jest to teoria czterech cnót, zwanych niekiedy kardynalnymi.
Nazwa | edytuj kod
Pierwszy raz nazwy „cnoty kardynalne” użył św. Ambroży, w dziele De officiis ministrorum (napisanym po roku 386). Wcześniej cnoty te były nazywane fundamentalnymi lub generalnymi[2].
Zobacz też | edytuj kod
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Biblia Tysiąclecia.
- ↑ Angel Rodríguez Luño, Elegidos en Cristo para ser santos. III. Moral especial, Roma 2008. http://www.eticaepolitica.net/corsodimorale/Especial02.pdf, s. 5.
Linki zewnętrzne | edytuj kod
