Deputacja Polska w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaDeputacja Polska – polska organizacja niepodległościowa, powstała w Paryżu 22 sierpnia 1795 r. grupująca przedstawicieli radykalnego skrzydła emigracji, głosząca hasła zrównania wszystkich stanów i nadania wolności osobistej chłopom[1]. Działająca w porozumieniu z Towarzystwem Republikanów Polskich[2].
Dążyła do wywołania zbrojnego powstania na okupowanych ziemiach polskich i przeprowadzenia tam rewolucji społecznej, w oparciu o pomoc rewolucyjnej Francji. Na tym tle weszła w konflikt z emigracyjną Agencją, której członkowie przeciwni byli podejmowaniu jakiejkolwiek walki zbrojnej w kraju, licząc jedynie na korzystne dla sprawy polskiej rozstrzygnięcia na scenie międzynarodowej.
Głównymi działaczami byli: Franciszek Ksawery Dmochowski (prezes), ksiądz Jędrzej Mejer, Józef Pawlikowski.
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Praca zbiorowa 2001 ↓, s. 57,.
- ↑ Tadeusz Łepkowski, Słownik historii Polski, Warszawa 1973, s. 501.
Bibliografia | edytuj kod
- Borowiec J., Niemiec H., Dzieje Polski w datach, Warszawa 2005, s. 160.
- Zdrada J., Historia Polski 1795-1914, Warszawa 2005, s. 30-31.
- Praca zbiorowa: Słownik historii Polski i świata. Katowice: Videograf II, 2001.
Linki zewnętrzne | edytuj kod
- Akt zawiązania Deputacji w Paryżu 22 sierpnia 1795 roku (Władysław Smoleński, Emigracya polska w latach 1795-97. Materyały historyczne Warszawa 1911 s. 2 - 4)
