FIFA - encyklopedia.biolog.pl

FIFA w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

FIFA (Międzynarodowa Federacja Piłki Nożnej, skrót od fr. Fédération Internationale de Football Association) – międzynarodowa organizacja pozarządowa, zrzeszająca 211 narodowych federacji piłki nożnej: 185 państw, 3 państwa nieuznawane, 9 autonomii i 14 terytoriów zależnych (według stanu na 13 maja 2016)^[1]. Oprócz reprezentacji w piłce nożnej mężczyzn istnieje jeszcze 178 reprezentacji w piłce nożnej kobiet^[2].

Spis treści

1 Organizacja
2 Historia
3 Władze FIFA
- 3.1 Przewodniczący FIFA
  - 3.1.1 Wybory w 2016
- 3.2 Sekretarze Generalni FIFA
4 Odznaczenia
5 Zobacz też
6 Uwagi
7 Przypisy
8 Linki zewnętrzne

Organizacja | edytuj kod

Siedziba FIFA, Zurych Biuletyn FIFA (1905 r.)

FIFA organizuje różnego typu pojedynki piłkarskie (turnieje olimpijskie, mistrzostwa świata kobiet i mężczyzn oraz grup młodzieżowych itp.) oraz ustala przepisy gry w piłkę nożną. Organizacja ta utrzymuje się głównie ze sprzedaży praw telewizyjnych, kontraktów reklamowych oraz biletów na mecze MŚ^[3]. Organizacja ta przeznacza pieniądze z Programu Pomocy Finansowej na rozwój techniczny w grze, rozwój futbolu młodzieżowego oraz medycynę sportową także i na futsal dla ubogich krajowych federacji piłkarskich^[4].

FIFA jest nadrzędną organizacją wobec federacji regionalnych:

AFC – Azja
CAF – Afryka
CONMEBOL – Ameryka Południowa
CONCACAF – Ameryka Północna, Środkowa i Karaiby
OFC – Oceania
UEFA – Europa.

Historia | edytuj kod

Początki | edytuj kod

FIFA została założona w Paryżu dnia 21 maja 1904 przez reprezentantów następujących krajów (federacji):

Francji (Robert Guérin, André Espir)
Belgii (Louis Muhlinghaus, Max Kahn)
Danii (Ludvig Sylow)
Holandii (Carl Anton Wilhelm Hirschmann)
Szwecji (Ludvig Sylow)
Szwajcarii (Victor E. Schneider)
hiszpańskiego klubu Madryt CF (André Espir)
Niemcy zrzeszyli się za pośrednictwem telegramu.

Pierwsze międzynarodowe mecze towarzyskie miały miejsce już w XIX wieku, więc musiała powstać organizacja, która będzie to wszystko kontrolować. Główną rolę w przyszłej federacji chciała odgrywać federacja angielska, która powstała już w roku 1863. Carl Hirschmann zaakceptował taką propozycję, jednak komitet wykonawczy Angielskiej Federacji Piłki Nożnej (FA) oraz Federacje Szkocji, Walii i Irlandii zwlekały z wydaniem opinii na ten temat. Francuz Robert Guérin oraz dziennikarz Matin stwierdzili, że dalsze oczekiwanie nie ma sensu. Po spotkaniu z belgijskim przedstawicielem Louisem Muhlinghausem ustalono, że FA nie będzie dyktowała warunków i rozesłano zaproszenia na spotkanie w sprawie kształtu przyszłej federacji, która miała być na wyższym poziomie niż FA.

Pierwszy statut FIFA określał następujące zasady:

uznanie federacji innych krajów,
zakaz gry zawodników dla różnych narodów,
ujednolicenie zasad rozgrywania meczów,
każda federacja musiała zapłacić 55 FF na rzecz FIFA,
przejęcie przez FIFA obowiązku nadzorowania meczów międzypaństwowych.

I Kongres | edytuj kod

Na pierwszym kongresie FIFA (23–24 maja 1904) przewodniczącym został wybrany Robert Guérin. Victor E. Schneider i Carl Hirschmann zostali jego zastępcami. Louis Muhlinghaus został głównym sekretarzem i skarbnikiem, a jego asystentem Ludvig Sylow. 14 kwietnia 1905 roku Komitet Wykonawczy przyłączył do FIFA Anglię (FA). Był to pierwszy duży sukces nowej organizacji.

II Kongres | edytuj kod

Drugi kongres odbył się również w Paryżu pomiędzy 10–12 czerwca 1905 roku. W międzyczasie^[5] do FIFA przyłączyły się:

Na tym kongresie Hirschmann zaproponował rozegranie międzynarodowych mistrzostw, które miały odbywać się w czterech grupach:

I grupa – Anglia, Szkocja, Walia, Irlandia
II grupa – Belgia, Francja, Hiszpania, Holandia
III grupa – Austria, Szwajcaria, Węgry, Włochy
IV grupa – Dania, Niemcy, Szwecja.

Cały turniej zamierzano przeprowadzić w Szwajcarii. Jednak do ostatniego dnia składania zgłoszeń (31 sierpnia 1905) nie wpłynęła żadna oferta.

Kolejne kongresy | edytuj kod

Na kolejnym kongresie w Bernie pod nieobecność przewodniczącego Guerina, przeprowadzono rozmowy z Danielem Burleyem Woolfallem (prezes FA), którego wybrano na nowego przewodniczącego. On za priorytet wziął ujednolicenie przepisów gry w piłkę nożną. Jednak wciąż głównym problemem, który trzeba było rozwiązać, to zorganizować mistrzowskie zawody międzynarodowe. Pierwsza sposobność nadarzyła się z okazji letnich igrzysk olimpijskich w Londynie, jednak większość problemów nie została rozwiązana aż do kolejnych Igrzysk Olimpijskich w Sztokholmie. Do tego czasu mecze traktowane były tylko jako widowisko, a nie współzawodnictwo. Pod wodzą angielskiego prezydenta duży postęp zrobiono na kanwie administracyjnej. Po raz pierwszy wydano biuletyn informacyjny FIFA. Do 1909 roku w skład federacji wchodziły tylko kraje europejskie, jednak już na przełomie roku 1909 – 1910 do grona FIFA dołączyła Związek Południowej Afryki, w 1912 roku Rosja, w 1913 Argentyna, Chile i Kanada, a w 1914 Stany Zjednoczone. To był pierwszy krok ku połączeniu całego świata piłkarskiego pod wodzą jednej federacji.

W 1914 wraz z wybuchem I wojny światowej nastąpiła przerwa w rozwoju organizacji, jednak i tak cały czas toczyły się rozgrywki międzypaństwowe, organizowane na neutralnych boiskach. W roku 1918 umiera Daniel Burley Woolfall, jego śmierć bardzo spowalnia dalszy rozwój federacji, która od tego czasu była pod rządami Carla Hirschmanna, który odegrał bardzo dużą rolą w swoim kraju oraz całym sercem oddał się pracy na rzecz FIFA. Pod koniec wojny, z inicjatywy Jules’a Rimeta zaczął prowadzić rozmowy ze wszystkimi krajami, które były już włączone do organizacji. On również powołał spotkanie w Brukseli w 1919 roku.Kolejne spotkanie odbyło się w Antwerpii w 1920 roku, gdzie wybrano nowy zarząd. Prezydentem został Jules Rimet, jego zastępcą Louis Oestrup oraz Carl Hirschmann jako Sekretarz Generalny. W roku 1921 FIFA liczyła 20 członków. Postanowiono, że turniej olimpijski będzie odbywał się zgodnie z zasadami ustalonymi przez FIFA i będzie uznawany za mistrzostwa świata amatorów. Już wtedy również pojawiła się myśl o organizacji turnieju mistrzostw świata. Na kolejnym kongresie w Amsterdamie 28 maja 1928 roku ustalono, że odbędą się pierwsze mistrzostwa świata w piłce nożnej. Gospodarz miał zostać wybrany spośród następujących krajów: Węgry, Włochy, Holandia, Hiszpania, Szwecja i Urugwaj. Od samego początku było wiadomo, że największe szanse ma Urugwaj, który był dwukrotnym mistrzem olimpijskim, a w roku 1930 obchodził 100 rocznicę odzyskania niepodległości.

Kongres w Barcelonie w 1929 roku zadecydował o tym, że Urugwaj będzie organizatorem I Mistrzostw Świata w piłce nożnej. Jednak ta decyzja nie była pozytywnie odebrana w Europie, która była w wielkim kryzysie gospodarczym, a podróż przez ocean była bardzo kosztowna. Nad turniejem pojawiły się czarne chmury.

I Mistrzostwa Świata | edytuj kod

Osobne artykuły: Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1930 i Mistrzostwa świata w piłce nożnej.

Jednak ciężki wysiłek organizacyjny się opłacił i dnia 18 czerwca 1930 roku na stadionie Centenario w Montevideo odbyło się otwarcie I Mistrzostw Świata w piłce nożnej. W turnieju udział wzięło 13 zespołów: