Grzyby wielkoowocnikowe

Grzyby wielkoowocnikowe w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Muchomor czerwony Amanita muscaria

Grzyby wielkoowocnikowe (łac. Macromycetes[1], grzyby makroskopijne[2], „grzyby”[1], ang. macrofungi[3], mushrooms[1]) – sztuczna grupa grzybów obejmująca gatunki o owocnikach widocznych gołym okiem, przez co rozumie się czasem rozmiary od 2 mm. Ich przeciwieństwem są grzyby mikroskopijne (Micromycetes)[3][1].

Spis treści

Znaczenie pojęcia | edytuj kod

Grzyby wielkoowocnikowe to niezbyt precyzyjne pojęcie obejmujące gatunki widoczne gołym okiem[3][1][4], bez posługiwania się lupą. Mikolodzy często przyjmują, że są to grzyby o wielkości od 2 mm[3][1], czasem że od kilku milimetrów[4], grzybiarze za widoczne gołym okiem uważają gatunki których owocniki mierzą co najmniej 5 cm wysokości lub szerokości[5].

Zasadniczo są to gatunki określane potocznie tradycyjnym terminem „grzyby”[1].

Systematyka i liczba gatunków | edytuj kod

Grzyby wielkoowocnikowe to grupa sztuczna, ale użyteczna z praktycznego punktu widzenia[1], wydzielona na podstawie rozmiarów, a nie pokrewieństwa ewolucyjnego. Workowce i podstawczaki są głównymi jednostkami taksonomicznymi, do których należą grzyby wielkoowocnikowe. Większość workowców to grzyby mikroskopijne, z kolei około 70% podstawczaków stanowią właśnie grzyby wielkoowocnikowe[3].

Na około 75000–100000 grzybów występujących w Europie najprawdopodobniej 10000–20000 to grzyby wielkoowocnikowe[3].

W Polsce stwierdzono występowanie około 800 gatunków grzybów wielkoowocnikowych należących do workowców i 2650 do podstawczaków, czyli łącznie około 3600 gatunków. Z tego około 150 gatunków jest traktowanych przez jednych mikologów jako makroskopijne, przez innych jako mikroskopijne[2].

Występowanie i tryb życia | edytuj kod

Większość gatunków to destruenci, jedna dziesiąta żyje w mikoryzie a niewielka część to pasożyty[3].

Spośród gatunków wymienionych na czerwonych listach krajów europejskich 1/3 żyje w ektomikoryzie, 1/3 to saprofity glebowe a 1/3 zasiedla drewno. 74% tych gatunków występuje w lasach, 9% na obszarach trawiastych[3].

Zagrożenia | edytuj kod

Z list gatunków zagrożonych opublikowanych przez kraje europejskie wynika, że aż do 10-20% gatunków grzybów wielkoowocnikowych jest zagrożona, prawdopodobnie 2000-3000 gatunków wykazuje tendencję spadkową. Główne przyczyny to nieodpowiednie dla nich środowisko w lasach, gospodarka rolna oraz zanieczyszczenie powietrza[3]. Wśród bardziej specyficznych przyczyn wymienia się[3]:

Zobacz też | edytuj kod

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ a b c d e f g h Boris Ivancevic, Mitko Karadelev. Overview of fungi species in Prespa National Park (Albania). „International Journal of Ecosystems & Ecology Sciences”. 3 (4), s. 679, September 2013 (ang.). [dostęp 2014-01-24]. 
  2. ↑ a b Anna Kujawa. Ochrona grzybów wielkoowocnikowych w Polsce – stan aktualny, problemy i wyzwania Głos w dyskusji. „Przegląd Przyrodniczy”. XXI (2), s. 42–51, 2010. Klub Przyrodników (pol.). [dostęp 2014-01-24]. 
  3. ↑ a b c d e f g h i j Beatrice Senn-Irlet, Jacob Heilmann-Clausen, David Genney, Anders Dahlberg: Guidance for Conservation of Macrofungi in Europe. October 2007. [dostęp 2014-01-24]. Cytat: Document prepared for The Directorate of Culture and Cultural and Natural Heritage Council of Europe. Strasbourg. (ang.)
  4. ↑ a b Anna Kujawa. Od grzybiarza do mykologa. „Bociek”. 104 (4), s. 12–14, 2010. Klub Przyrodników. ISSN 1426-3904 (pol.). [dostęp 2014-01-24]. 
  5. ↑ PatrycjaP. Zarawska PatrycjaP., Atlas grzybów, Warszawa: Wydawnictwo SBM, 2013, ISBN 978-83-7845-333-8, OCLC 852947801 .

Linki zewnętrzne | edytuj kod

Na podstawie artykułu: "Grzyby wielkoowocnikowe" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy