Letnie Igrzyska Paraolimpijskie 2012 - encyklopedia.biolog.pl

Letnie Igrzyska Paraolimpijskie 2012 w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii To jest wersja przejrzana, która została oznaczona 9 maj 2020. Na przejrzenie oczekują zmiany w szablonach lub plikach, które są zawarte na tej stronie. Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Zegar na Trafalgar Square, odliczający czas do ceremonii rozpoczęcia Igrzysk Paraolimpijskich

XIV Letnie Igrzyska Paraolimpijskie odbywały się w dniach 29 sierpnia – 9 września 2012 w stolicy Wielkiej Brytanii, Londynie. Były to drugie igrzyska paraolimpijskie rozgrywane w Anglii (wcześniej w 1984 roku w Stoke Mandeville).

Wybór | edytuj kod

Zobacz więcej w artykule Letnie Igrzyska Olimpijskie 2012, w sekcji Wybór.

Eliminacje | edytuj kod

18 maja 2004 w Singapurze odbyły się eliminacje mające wyłonić finalistów wyścigu o organizację igrzysk olimpijskich i paraolimpijskich. Kampanie reklamowe zostały ocenione. Oto wyniki:

Paryż – otrzymał 8,5 pkt
Madryt – otrzymał 8,3
Londyn – otrzymał 7,6
Nowy Jork – otrzymał 7,5
Moskwa – otrzymała 6,5
Lipsk – otrzymał 6,0
Rio de Janeiro – otrzymało 5,1
Stambuł – otrzymał 4,8
Hawana – otrzymała 3,6

Finał | edytuj kod

Decyzja o tym, kto będzie organizatorem igrzysk olimpijskich i paraolimpijskich w 2012 zapadła 6 lipca 2005 na 117. spotkaniu Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego w Singapurze. Członkowie MKOl-u wybrali spośród 5 kandydujących miast:

Według raportu MKOl-u najlepiej przygotowany do organizacji IO był Paryż. Duże szanse miały też Madryt i zwycięski Londyn. Najmniejsze szanse na organizację igrzysk w 2012 miały Nowy Jork ze względu na odległość od Europy i Moskwa przez słabe przygotowanie do organizacji igrzysk.

Dzień po ogłoszeniu decyzji, 7 lipca 2005, w Londynie doszło do serii zamachów w komunikacji miejskiej. Mimo tych wydarzeń MKOl podtrzymał swoją wcześniejszą decyzję.

Igrzyska | edytuj kod

Dyscypliny | edytuj kod

Program | edytuj kod

Państwa uczestniczące | edytuj kod

Start w XIV Igrzyskach Paraolimpijskich w Londynie zapowiedziały 164 państwa, czyli o 16 więcej niż w Pekinie. Wśród nich jest 14 debiutantów: Antigua i Barbuda, Brunei, Kamerun, Komory, Demokratyczna Republika Konga, Dżibuti, Gambia, Gwinea Bissau, Liberia, Mozambik, Korea Północna, San Marino, Wyspy Salomona, oraz Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych. Dodatkowo do imprezy po dwudziestu czterech latach (ostatni występ w 1988) powrócił Trynidad i Tobago.

Na kilka godzin przed ceremonią otwarcia Botswana i Malawi (dla którego miał to być paraolimpijski debiut) z przyczyn ekonomicznych wycofały się z uczestnictwa w igrzyskach^[1].

Afganistan (1)
Albania (1)
Algieria (32)
Andora (1)
Antigua i Barbuda (1)
Angola (4)
Arabia Saudyjska (4)
Argentyna (59)
Armenia (2)
Australia (154)
Austria (32)
Azerbejdżan (21)
Bahrajn (2)
Barbados (1)
Belgia (40)
Benin (1)
Bermudy (1)
Białoruś (31)
Mjanma (2)
Bośnia i Hercegowina (12)
Brazylia (186)
Brunei (1)
Bułgaria (8)
Burkina Faso (2)
Burundi (1)
Chile (7)
Chiny (267)
Chińskie Tajpej (18)
Chorwacja (25)
Cypr (3)
Czarnogóra (1)
Czechy (46)
Dania (28)
Demokratyczna Republika Konga (2)
Dominikana (2)
Dżibuti (1)
Egipt (40)
Ekwador (2)
Estonia (3)
Etiopia (4)
Fidżi (1)
Filipiny (9)
Finlandia (35)
Francja (156)
Gabon (1)
Gambia (2)
Ghana (4)
Grecja (61)
Gruzja (2)
Gwatemala (1)
Gwinea Bissau (2)
Haiti (2)
Hiszpania (129)
Honduras (1)
Hongkong (28)
Holandia (88)
Indie (10)
Indonezja (4)
Iran (68)
Irak (19)
Irlandia (46)
Islandia (4)
Izrael (25)
Jamajka (3)
Japonia (137)
Jordania (9)
Kamerun (1)
Kambodża (1)
Kanada (146)
Katar (1)
Kazachstan (7)
Kenia (14)
Kirgistan (1)
Kolumbia (37)
Komory (1)
Korea Południowa (88)
Korea Północna (1)
Kostaryka (2)
Kuba (24)
Kuwejt (6)
Laos (1)
Lesotho (1)
Liban (1)
Liberia (1)
Libia (2)
Litwa (11)
Łotwa (8)
Macedonia Północna (2)
Madagaskar (1)
Makau (2)^[2]
Malezja (22)
Mali (1)
Malta (1)
Maroko (30)
Mauretania (2)
Mauritius (2)
Meksyk (81)
Mołdawia (2)
Mongolia (6)
Mozambik (2)
Namibia (5)
Nepal (2)
Niemcy (150)
Niger (2)
Nigeria (29)
Nikaragua (2)
Norwegia (22)
Nowa Zelandia (24)
Oman (2)
Pakistan (2)
Palestyna (2)
Panama (2)
Papua-Nowa Gwinea (2)
Peru (1)
Polska (100)
Portoryko (2)
Portugalia (30)
Południowa Afryka (62)
Republika Środkowoafrykańska (1)
Republika Zielonego Przylądka (1)
Rosja (204)
Rumunia (5)
Rwanda (14)
Salwador (1)
Samoa (2)
San Marino (1)
Senegal (1)
Serbia (13)
Sierra Leone (1)
Singapur (8)
Słowacja (33)
Słowenia (22)
Sri Lanka (7)
Stany Zjednoczone (225)
Surinam (1)
Syria (5)
Szwajcaria (25)
Szwecja (59)
Tadżykistan (1)
Tajlandia (50)
Tanzania (1)
Timor Wschodni (1)
Tonga (1)
Trynidad i Tobago (2)
Tunezja (31)
Turcja (69)
Turkmenistan (5)
Uganda (6)
Ukraina (150)
Urugwaj (1)
Uzbekistan (10)
Vanuatu (1)
Wenezuela (29)
Węgry (33)
Wielka Brytania (273)
Wietnam (11)
Włochy (89)
Wybrzeże Kości Słoniowej (4)
Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych (1)
Wyspy Owcze (1)^[3]
Wyspy Salomona (1)
Zambia (2)
Zimbabwe (2)
Zjednoczone Emiraty Arabskie (15)

Obiekty | edytuj kod

Widok na Park Olimpijski i Paraolimpijski Stadion Olimpijski Dorney Lake London Aquatics Centre

Klasyfikacja medalowa | edytuj kod

Osobny artykuł: Klasyfikacja medalowa Letnich Igrzysk Paraolimpijskich 2012.

Sztafeta paraolimpijska | edytuj kod

Sztafeta paraolimpijska zaczęła się 22 sierpnia 2012, kiedy to na każdym najwyżej położonym punkcie w każdym państwie Zjednoczonego Królestwa: Scafell Pike (Anglia), Ben Nevis (Szkocja), Slieve Donard (Irlandia Północna), i Snowdon (Walia), została zapalona pochodnia z ogniem paraolimpijskim. Wszystkie cztery pochodnie, zostały przetransportowane do stolic tych państw: Londyn, Belfast, Edynburg, Cardiff.

28 sierpnia cztery pochodnie przewieziono do Stoke Mandeville, a stamtąd dotarły na Stadion Olimpijski w Londynie, pokonując przy okazji 92 mile.

Maskotki | edytuj kod

Wenlock i Mandeville Osobny artykuł: Wenlock i Mandeville.

Tak jak podczas Igrzysk XXX Olimpiady maskotkami były Wenlock i Mandeville, które zostały oficjalnie zaprezentowane w dniu 19 maja 2010 roku. Wenlock i Mandeville powstali z kropli stali pochodzącej z budowy Stadionu Olimpijskiego. Wenlock został nazwany na cześć wioski Much Wenlock w Shropshire, która była organizatorem prekursora igrzysk olimpijskich w XIX wieku. Z kolei imię Mandeville pochodzi od nazwy szpitala Stoke Mandeville w Buckinghamshire, gdzie narodziła się idea paraolimpiady.

Nadawcy telewizyjni | edytuj kod

International Broadcast Centre w Londynie

Wielka Brytania: Channel 4
Australia: Australian Broadcasting Corporation
Brazylia: Rede Globo I Sportv
Kanada: CTV Television Network, TSN2, RDS
Kolumbia: Senal Colombia
Unia Europejska: European Broadcasting Union
Finlandia: Yle
Francja: France Ô, TV8 Mont-Blanc
Niemcy: ARD, ZDF
Włochy: Sky Italia,
Japonia: NHK (Japan Broadcasting Corporation)
Korea Południowa: Korean Broadcasting System (KBS)
Szwecja: Sveriges Television (SVT)
Tajlandia: Thailand Pool TV
Stany Zjednoczone: NBC
Dodatkowo Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski na swojej oficjalnej stronie internetowej transmitował 580 godzin zawodów.

Linki zewnętrzne | edytuj kod

Przypisy | edytuj kod

↑ Botswana and Malawi pull out of London 2012 Paralympic Games (ang.). insideworldparasport.biz, 29.08.2012.
↑ London 2012 Paralympics. Macao, China.
↑ London 2012 Paralympics. Faroe Islands.
↑ Klasyfikacja medalowa Igrzysk Paraolimpijskich 2012 (ang.). london2012.com, 30.08.2012. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-05)].

Kontrola autorytatywna (Letnie igrzyska paraolimpijskie):

Na podstawie artykułu: "Letnie Igrzyska Paraolimpijskie 2012" pochodzącego z Wikipedii
Oryginał Edytuj Historia i autorzy