Oswald Balzer

Oswald Balzer w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Grobowiec Oswalda Balzera na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie Tablica pamięci Oswalda Balzera na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem

Oswald Marian Balzer (ur. 23 stycznia 1858 w Chodorowie, zm. 11 stycznia 1933 we Lwowie) – polski historyk ustroju i prawa polskiego, członek honorowy Towarzystwa Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu od 1898 roku[1], członek Towarzystwa Historycznego we Lwowie[2].

Spis treści

Życie i działalność | edytuj kod

Urodził się w rodzinie austriackiego urzędnika Franza Balzera i Antoniny z domu Kloss. Edukację rozpoczął, w wieku 6 lat, w szkole ludowej w Chodorowie; naukę kontynuował w Cesarsko-Królewskiej Szkole Wzorowej Rzymsko-Katolickiej we Lwowie. Po jej ukończeniu podjął dalszą edukację w III Cesarsko-Królewskim Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie. Po uzyskaniu matury w 1878 roku, rozpoczął studia na Wydziale Prawnym Uniwersytetu we Lwowie. Czwarty rok studiów odbył na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie zetknął się z Michałem Bobrzyńskim, Stanisławem Smolką i Władysławem Abrahamem. 13 marca 1881 został wybrany zastępcą przewodniczącego wydziału Czytelni Akademickiej we Lwowie[3]. W listopadzie 1883 r. uzyskał stypendium na uzupełniające studia w Berlinie. Balzer habilitował się w 1885 roku na Uniwersytecie we Lwowie na podstawie pracy „Geneza Trybunału Koronnego”. W dniu 4 lutego 1885 r. wygłosił wykład habilitacyjny Sądy kapturowe w Polsce. W semestrze letnim 1885 r. rozpoczął prowadzenie wykładów na Uniwersytecie Lwowskim, w charakterze docenta prawa prywatnego polskiego. W maju 1887 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie Lwowskim[4], gdzie pracował w latach 1887–1933. W 1890 roku został profesorem zwyczajnym prawa polskiego prywatnego i historii prawa polskiego[5].

W 1891 roku został dyrektorem Archiwum Krajowego Aktów Grodzkich i Ziemskich we Lwowie. W latach 1895–1896 pełnił funkcję rektora Uniwersytetu Lwowskiego.

W 1902 roku reprezentował rząd Galicji w słynnym sporze pomiędzy Galicją a Węgrami o Morskie Oko w Tatrach. Rozprawa ta miała miejsce przed sądem polubownym w Grazu. Wspierany przez wiele wybitnych osobistości tego okresu, w tym hr. Władysława Zamoyskiego właściciela między innymi dóbr zakopiańskich, dra Aleksandra Mniszek-Tchorznickiego z Sanoka jako sędziego i przewodniczącego delegacji[6]. Balzer wygrał ten proces i doprowadził do ustanowienia granicy w Tatrach pomiędzy Galicją a Węgrami zgodnej z oczekiwaniami społeczeństwa polskiego. Granica w ustanowionym wtedy przebiegu obowiązuje do dziś i jest granicą państwową między Polską a Słowacją.

Był członkiem Komisji Sejmowo-Konstytucyjnej Tymczasowej Rady Stanu[7].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zabierał głos między innymi w sprawie godła Polski, nazwy dla polskiej waluty (był zwolennikiem złotego) oraz bronił określenia Rzeczpospolita Polska[8].

Nie należał do stronnictw politycznych. W 1902 roku wraz z Aleksandrem Mniszek-Tchorznickim otrzymał tytuł honorowego obywatela Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka – za skuteczną obronę polskich interesów i wygranie procesu z Węgrami w sporze o Morskie Oko[9]. W uznaniu jego zasług jego imieniem nazwano drogę z Zakopanego do Morskiego Oka. Jest również patronem I Liceum Ogólnokształcącego w Zakopanem. Uczniem profesora był m.in. późniejszy prof. Przemysław Dąbkowski. W krytycznym sierpniu 1920 Rada Obrony Państwa zaproponowała mu funkcję prezesa Trybunału Obrony Państwa. W 1921 jako pierwszy przedstawiciel nauki został odznaczony Orderem Orła Białego, a 25 maja 1928 „za zasługi na polu pracy społecznej” odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[10]. W 1928 otrzymał tytuł honorowego obywatela Lwowa (wręczony w 1929)[11][12].

Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.

Dorobek naukowy | edytuj kod

  • Kancelarye i akta grodzkie w wieku XVIII (1882) (w bibliotece cyfrowej: [1])
  • Geneza Trybunału Koronnego (1886) (w bibliotece cyfrowej: [2])
  • Regestr złoczyńców grodu sanockiego: 1554–1638 (1891) (w bibliotece cyfrowej: [3])
  • Walka o Tron krakowski w latach 1202–1210/11 (1894) (w bibliotece cyfrowej: [4])
  • Genealogia Piastów (1895) (w bibliotece cyfrowej: [5])
  • O następstwie tronu w Polsce (1897) (w bibliotece cyfrowej: [6])
  • Historia ustroju Austrii w zarysie (1899) (w bibliotece cyfrowej: [7])
  • O zadrudze słowiańskiej (1899)
  • Z powodu nowego zarysu historii ustroju Polski (1906)
  • O Morskie Oko. Wywód praw polskich przed sądem polubownym w Gradcu (Grazu)] (1906) (w bibliotece cyfrowej: [8])
  • O kilku kwestiach spornych z historii ustroju Polski (1907)
  • Państwo polskie w pierwszym siedemdziesięcioleciu XIV i XVI wieku (1907)
  • Skartabelat w ustroju szlachectwa polskiego (1911)
  • Stolice Polski 963–1138 (1916) (w bibliotece cyfrowej: [9])
  • Skarbiec i Archiwum koronne w dobie przedjagiellońskiej] (1917) (w bibliotece cyfrowej: [10])
  • Królestwo Polskie 1295–1370, t. I-III (1919–1920) (w bibliotece cyfrowej: [11])
  • Narzaz w systemie danin książęcych pierwotnej Polski (1928)
  • Corpus iuris Polonici 1506–1522, t. III oraz cz. I tomu IV obejmująca lata 1523–1534 (1906; 1910) (w bibliotece cyfrowej: t. III, cz. I tomu IV)
  • Porządek sądów i spraw prawa ormiańskiego z r. 1604 (1912) (w bibliotece cyfrowej: [12])
  • Przegląd palatynów polskich w czasie panowania Piastów, w: Pisma pośmiertne, t. III (1937)

Uznanie świata naukowego | edytuj kod

Był założycielem (1901) i długoletnim prezesem Towarzystwa Naukowego we Lwowie, członkiem kilkudziesięciu polskich i zagranicznych instytucji naukowych, m.in. Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie, Akademii Umiejętności w Pradze, Petersburgu, Sofii, Zagrzebiu, Towarzystwa Naukowego w Warszawie, Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu, Wilnie, Przemyślu.

Był członkiem Moskiewskiego Towarzystwa Archeologicznego, Towarzystwa Historycznego przy Uniwersytecie Petersburskim, Towarzystwa Historii i Starożytności Rosyjskich w Moskwie i członkiem-korespondentem Cesarskiej Akademii Nauk w Petersburgu[13].

Należał do Towarzystwa Przyjaciół Ossolineum, którego bibliotece zapisał księgozbiór i spuściznę rękopiśmienniczą[14].

Pięć uniwersytetów nadało mu doktorat honorowy:

  • Uniwersytet Lwowski w 1903
  • Uniwersytet Karola w Pradze w 1909
  • Uniwersytet Warszawski w 1921
  • Uniwersytet Poznański w 1926
  • Uniwersytet Stefana Batorego w Wilnie w 1928.

W 1928 został wybity medal upamiętniający Oswalda Balzera, zaprojektowany przez P. Wojtowicza, z inskrypcją o treści: Wielkiemu obywatelowi i uczonemu. Założycielowi Towarzystwa Naukowego we Lwowie. Rodacy 1928[15].

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ Sprawozdanie z Zarządu Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswylu za Rok ...., 1899, s. 5.
  2. ↑ Fryderyk Papée, Towarzystwo historyczne 1886–1900, w: Kwartalnik Historyczny, rocznik LI, zeszyt 1-2, Lwów 1937, s. 5.
  3. ↑ Kronika miejscowa i zamiejscowa. Wydział Czytelni akademickiej. „Gazeta Narodowa”. 63, s. 2, 18 marca 1881. 
  4. ↑ Kronika. „Gazeta Przemyska”, s. 3, Nr 1 z 29 maja 1887. 
  5. ↑ Jan Tęgowski, Genealogia Piastów w historiografii, [w:] O. Balzer, Genealogia Piastów, Kraków 2005, s. 6–7.
  6. ↑ Stefan Stefański, Sanok i okolice. Przewodnik turystyczny, Sanok 1991, s. 48.
  7. ↑ Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 219.
  8. ↑ W sprawie godeł i słownictwa państwowego teraźniejszej Polski Lwów, 1920. Minister spraw zagranicznych miał być kanclerzem, spraw wewnętrznych marszałkiem, finansów podskarbim, każdy z dodatkiem koronny (s. 48n).
  9. ↑ Edward Zając, Obywatele honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka, Sanok 2002, s. 71–72.
  10. ↑ M.P. z 1928 r. nr 122, poz. 202.
  11. ↑ Ze Lwowa. „Kurier Warszawski”. Nr 132, s. 26, 13 maja 1928. 
  12. ↑ Wręczenie dyplomów obywatelom honorowym miasta. „Gazeta Lwowska”. Nr 300, s. 4, 31 grudnia 1929. 
  13. ↑ Maria Blombergowa, Polscy członkowie Cesarskiego Moskiewskiego Towarzystwa Archeologicznego (1864–1914), w: Kwartalnik Historii Nauki i Techniki 25/3 (1980) s. 555.
  14. ↑ Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 80 z 6 kwietnia 1935. 
  15. ↑ Marian Brzecicki. Medale. „Biuletyn”. Nr 44, s. 64, Grudzień 1982. Koło Lwowian w Londynie. 

Linki zewnętrzne | edytuj kod

Bibliografia | edytuj kod

Kontrola autorytatywna (osoba):
Na podstawie artykułu: "Oswald Balzer" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy