Puszcza Solska

Puszcza Solska w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Puszcza Solska – wielki kompleks leśny w południowej części województwa lubelskiego, złożony głównie z borów sosnowych, w części sztucznie nasadzonych. Zajmuje obszar około 1240 km². W okresie średniowiecza stanowiła jeszcze jeden kompleks leśny z Puszczą Sandomierską[1]. Puszcza oznaczona jest jako ostoja ptaków IBA[2].

Spis treści

Geografia regionu | edytuj kod

Puszcza Solska leży w Kotlinie Sandomierskiej, na Równinie Biłgorajskiej, na południe od pasma Roztocza. Stanowi przedłużenie Puszczy Sandomierskiej i Lasów Janowskich, z którymi graniczy od zachodu. Ciągnie się w kierunku południowo-wschodnim aż do granicy Polski z Ukrainą. Większymi rzekami Puszczy Solskiej są: Tanew, Łada, Sopot, Szum i Niepryszka.

Puszczę w większości tworzą drzewa iglaste, głównie sosna (Pinus) i jodła (Abies)[2] - cenne dla obszaru są właśnie między innymi drzewostany jodłowe porastające lessy. Występują także rozległe torfowiska, porośnięte przez żurawinę, głóg, leszczyną, jałowcami, dereniem, bzem i czarną jagodą. Występuje także rosiczka okrągłolistna i długolistna, widłak torfowy i kosaciec syberyjski[1].

Największe miasta | edytuj kod

Komunikacja | edytuj kod

Główne drogi przebiegające przez Puszczę Solską:

Ponadto przebiega tędy linia kolejowa łącząca Zwierzyniec z Bełżcem.

Ochrona przyrody | edytuj kod

Lasy Puszczy Solskiej są objęte rozbudowanym systemem ochrony. W północnej części puszczy znajduje się Roztoczański Park Narodowy, poza tym istnieją tu:

oraz:

Awifauna | edytuj kod

Od roku 2010 Puszcza Solska uznawana jest przez BirdLife International za ostoję ptaków IBA. Gatunki, które zaważyły o tej decyzji, są z wyjątkiem jednego włączane do kryterium IBA C6 – gatunki zagrożone w skali Unii Europejskiej. Należą tu głuszec zwyczajny (Tetrao urogallus), bocian czarny (Ciconia nigra), trzmielojad zwyczajny (Pernis apivorus), orlik krzykliwy (Aquila pomarina), kropiatka (Porzana porzana), sowy: puszczyk uralski (Strix uralensis), puchacz zwyczajny (Bubo bubo) oraz włochatka zwyczajna (Aegolius funereus), lelek zwyczajny (Caprimulgus europaeus), dzięcioł czarny (Dryocopus martius) i wróblowe: lerka (Lullula arborea) wraz z jarzębatką (Sylvia nisoria). Jedynym gatunkiem spełniającym kryterium C1 – zagrożony w skali globalnej – jest derkacz zwyczajny (Crex crex)[2]. Ogółem występują tu co najmniej 34 gatunki ptaków uwzględnione w Dyrektywie ptasiej[3].

W Rudzie Różanieckiej znajduje się kilka kompleksów stawów (wschodnia część Puszczy). Miejsce to nadaje się do obserwacji ptaków szponiastych, np. trzmielojadów i błotniaków stawowych, czasem bielików i orlików krzykliwych; także kobuza. Od maja do sierpnia zauważyć można kobczyka. Na brzegach stawów stwierdzono m.in. czaplę purpurową, czaplę nadobną i kormorana małego. Na liczącej około 2,5 km długości grobli między stawami, zaobserwować dają się wąsatka, bączek oraz pliszka górska[3].

Historia | edytuj kod

W okresie II wojny światowej teren Puszczy Solskiej podobnie jak Lasów Janowskich był miejscem walk między niemieckimi oddziałami wojska i policji a oddziałami partyzanckimi Armii Krajowej, Batalionów Chłopskich i Armii Ludowej oraz partyzantki radzieckiej. Niemieckie akcje przeciwpartyzanckie prowadzone były w ramach operacji o kryptonimie: Sturmwind I i Sturmwind II[4].

25-26 czerwca 1944 nad rzeką Sopot miała miejsce największa bitwa partyzancka w Polsce podczas II wojny światowej.

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ a b Puszcza Solska i Lasy Janowskie. roztocze.net.pl. [dostęp 13 maja 2014].
  2. ↑ a b c PL110 Solska Forest. BirdLife Data Zone. [dostęp 13 maja 2014].
  3. ↑ a b c d e Antoni Marczewski, Michał Maniakowski: Ptasie Ostoje. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2010, s. 276-279. ISBN 978-83-61444-29-9.
  4. ↑ Mała encyklopedia wojskowa 1971 ↓, s. 574, t.1.

Bibliografia | edytuj kod

  • Praca zbiorowa: Mała encyklopedia wojskowa. Warszawa: MON, 1971.
Na podstawie artykułu: "Puszcza Solska" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy