Radoszkowicze

Na mapach: 54°09′N 27°14′E/54,150000 27,233333

Radoszkowicze w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Radoszkowicze (biał. Радашковічы, ros. Радошковичи) – osiedle typu miejskiego w rejonie mołodeczańskim obwodu mińskiego Białorusi; 5,5 tys. mieszkańców (2010).

Spis treści

Historia | edytuj kod

Do 1793 w granicach I Rzeczypospolitej. Miasto królewskie położone było w końcu XVIII wieku w starostwie niegrodowym radoszkowickim w powiecie mińskim województwa mińskiego[2].

Istniało tu starostwo niegrodowe płacące 3200 zł kwarty i 1382 zł hiberny. W czasie wojny litewsko-rosyjskiej 1558–1570 Zygmunt II August postanowił latem 1567 przeprowadzić demonstrację zbrojną, licząc na wywołanie w Rosji powstania kniaziów i bojarów, niezadowolonych z rządów opryczniny. Pod Radoszkowiczami zebrało się na popis 47 000 żołnierzy - z tego 30 000 pospolitego ruszenia oraz 2 400 posiłkowych żołnierzy z Korony i ok. 100 dział[3]. Z powodu zarazy zebrał się tu w grudniu 1625 roku sejmik wileński[4]. W czasie III wojny północnej Karol XII stacjonował tu prawie 3 miesiące w 1708, przed wyprawą na Ukrainę. Prawa miejskie nadał Stanisław August Poniatowski w 1792 roku na mocy przywileju z 1569 roku[5].

Radoszkowicze w czasach II RP

Na mocy umowy o preliminaryjnym pokoju i rozejmie między Rzecząpospolitą Polską a Rosją i Ukrainą, podpisanej w Rydze 12 października 1920 i ratyfikowanej 22 października 1920 tereny wokół Radoszkowicz nie zostały przyznane Polsce[6]. Jednak na mocy postanowień traktatu ryskiego z 18 marca 1921 dokonano korekty i pas terytorium wokół Radoszkowicz przypadł Polsce[7][8][9]. W II RP siedziba wiejskiej gminy Radoszkowic. Gmina weszła w skład utworzonego 19 lutego 1921 woj. nowogródzkiego[10][11].

W dwudziestoleciu międzywojennym mieściło się w Radoszkowiczach gimnazjum białoruskie, w którym nauczał m.in. Makar Kraucou.

Po drugiej wojnie światowej w składzie Białoruskiej SRR, od 1991 roku – niepodległej Białorusi.

Zabytki i pomniki | edytuj kod

Kościół św. Trójcy
  • Kościół św. Trójcy
  • Tablica pamiątkowa poświęcona Bronisławowi Taraszkiewiczowi – znajduje się na budynku dawnego szpitala, w którym Taraszkiewicz mieszkał w latach 1923–1931, a następnie jego rodzina. Umieszczona została w 1972 roku zgodnie z decyzją mołodeczańskiej administracji rejonowej. Znajduje się na niej napis w języku białoruskim: Tut u 1923–1931 hadach żyu i pracawau akademik AN BSSR Taraszkiewicz Branisłau Adamawicz (pol. Tu w latach 1923–1931 mieszkał i pracował akademik AN BSSR Taraszkiewicz Bronisław Adamowicz[12].

Znane postaci związane z miastem | edytuj kod

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года (ros.)
  2. ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 90.
  3. ↑ K. Piwarski, Niedoszła wyprawa radoszkowicka Zygmunta Augusta na Moskwę (rok 1567-1568 ), „Ateneum Wileńskie”, t. IV, Wilno 1927, s. 256-286
  4. ↑ Jan Kwak, Sejm warszawski 1626 roku, Opole 1985, s. 19.
  5. ↑ Wanda Rewieńska, Miasta i miasteczka magdeburskie w woj. wileńskim i nowogródzkim, Lida 1938, s. 10.
  6. ↑ (Dz.U. z 1920 r. nr 101, poz. 667)
  7. ↑ Adam Janusz Mielcarek, Podziały terytorialno-administracyjne II Rzeczypospolitej w zakresie administracji zespolonej, Warszawa 2008
  8. ↑ Dz.U. z 1921 r. nr 49, poz. 301
  9. ↑ Treść traktatu ryskiego dotycząca Radoszkowicz
  10. ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej - Tom VII - Część II - Ziemia Wileńska – Powiaty: Brasław, Duniłowicze, Brasław i Wilejka, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923
  11. ↑ Dz.U. z 1921 r. nr 16, poz. 93
  12. ↑ Ronny Heidenreich: Centralnaja Biełaruś. Minskaja wobłasć. W: Miescy pamiaci achwiarau kamunizmu u Biełarusi. s. 208.

Bibliografia | edytuj kod

Linki zewnętrzne | edytuj kod

Na podstawie artykułu: "Radoszkowicze" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy